Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΝΑ ΑΦΗΝΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΦΗΝΕΣΑΙ

Αχ, αποφάσεις για την Νέα Χρονιά...πόσοι απο εμάς βάζουμε ακόμα τέτοιες, ε; 

Αυτή η λίστα που γράφεις στο τέλος κάθε Δεκέμβρη ή στις αρχές του Ιανουαρίου, "θα γυμνάζομαι περισσότερο", "θα σταματήσω να γίνομαι κώλος απο το αλκόολ κάθε Σάββατο", "θα κάνω μια καλή πράξη κάθε μέρα". Μαλακίες για να νιώσουμε πως αυτή η νέα χρονιά σηματοδοτεί και μια νέα ζωή, έναν νέο εαυτό. Συνήθως αυτή η λίστα καταλήγει στα σκουπίδια, οριακά στα μέσα του Φεβρουαρίου. Για τους περισσότερους τουλάχιστον. 

Η τελευταία τέτοια λίστα που έφτιαξα στην ζωή μου, ήταν όταν κόντευα 18. Θα είχα δίπλωμα ΚΑΙ αμάξι, θα έμενα μόνη μου και θα ήμουν στην σχολή των ονείρων μου. Ούτε μισή προσπάθεια για τα παραπάνω, και άμα συμπληρώσεις και όλα τα γεγονότα της ζωής μου και τα στοιβάξεις το ένα πάνω στο άλλο, τουλάχιστον αστεία η λίστα μου. 

Δεν ξαναέγραψα λίστα αποφάσεων για την νέα χρονιά. "'Οταν κάνεις σχέδια, ο Θεός γελάει" και τα συναφή. Το θεωρούσα άσκοπο. Εδώ δεν ξέρω τι θα μου ξημερώσει στις 2 Ιανουαρίου, θα κάνω πλάνα και σχέδια για τους επόμενους 11 μήνες; Γελάω. Παράτησα πλήρως τους βραχύχρονους σκοπούς. Απλά υπήρχα, για το μεγαλύτερο ποσοστό των χρόνων που μεσολάβησαν μεταξύ του 18ου κεριού μου και του τώρα. 

Φέτος είχα μια πάρα, μα πάρα πολύ αστεία Πρωτοχρονιά. Αστεία όπως ένα inside joke, γιατί τα γεγονότα που ξεκίνησαν να ξετυλίγονται ακριβώς στην αλλαγή του χρόνου, μόνο οι κοντινότεροι μου άνθρωποι μπορούν να νιώσουν πόσο τραγελαφικά είναι. Δεν υπάρχει λόγος να σας τα αναλύσω απλά για να σας τα πω, ίσως αναφέρω γεγονότα όταν θα θεωρώ πως ταιριάζει να τα αναλύσω. Βγάζει νόημα αυτό; Ελπίζω. 

Τέλος πάντων, αυτά τα γεγονότα λοιπόν, σε συνδυασμό με την ύπαρξη ενός συγκεκριμένου προσώπου, και βάζοντας και στην εξίσωση μια εσωτερική διεργασία χρόνων, δημιούργησαν ένα αμάλγαμα, το όποιο έλαμπε σαν φως στο τούνελ. Εμφανίστηκε απο το πουθενά, μια απόφαση για την Νέα Χρονιά, χωρίς να της βάλω σκέψη, χωρίς να την θελήσω (με την συνειδητή έννοια) απο πριν: Θα μάθω να αφήνω και να αφήνομαι. 

Σαν ένστικτο, σαν κάλεσμα απο το υπερπέραν. Ο σκοπός σου αυτή την χρονιά, είναι να μάθεις να αφήνεις και να αφήνεσαι. 

Τι μπορεί να σημαίνει όμως αυτό; Για κάποιον που δεν είναι μεσ' το κεφάλι μου, φαντάζει αόριστο, έτσι; Σαν μια φτηνή αμπελοφιλοσοφία που θα διαβάσεις σε κάποιο ξεφλουδισμένο διαφημιστικό στην στάση του λεωφορείου. Κάποια πράγματα, αποκτούν βάθος και σχήμα μόνο όταν είναι η ώρα τους (και η ώρα μας) να τα δούμε, όντως να τα δούμε. 

Όλα ξεκίνησαν με την παθολογική μου ανάγκη για έλεγχο. Με το άγχος και τον φόβο, που δημιουργεί όλη αυτή την ανάγκη για έλεγχο. Η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια, η άγνοια, που τρίζει μέσα στα κόκκαλα μου και με οδηγεί στο να τα θέλω όλα σίγουρα, όλα τακτοποιημένα, σταθερά και γνώριμα. Το καταστροφικό μου γράπωμα πάνω στην πραγματικότητα, τα νύχια που μπίγω για να μην αφήσω την αλλαγή να συμβεί. Το πόδι μου, χωμένο σαν ρίζα στο έδαφος, για να μην φύγει η γη. Ο φόβος, ο φόβος, ο φόβος. 

Αυτή μου η νεύρωση ήταν πάντα παρούσα, μέσα μου. Και ίσως, όρατη στους άλλους, πριν γίνει ορατή σε εμένα. 

Και να, επιτέλους κάποιος που το είδε, αλλά τον είδα και εγώ να το βλέπει. Αυτή την φορά, το είδα και εγώ. Και συζήτηση, πάνω στην συζήτηση: Δεν ήρθε η ώρα να αφεθείς; Δεν ήρθε η ώρα να πας συνειδητά με τα χίλια, και να βαρέσεις το κεφάλι σου στον τοίχο; Δεν ήρθε η ώρα απλά να μην τα έχεις όλα στρωμένα, να ζήσεις λίγο στο αβέβαιο; 

Τα έλεγε με δικούς του σκοπούς στο μυαλό; Είχε κάποιο κέρδος απο αυτό; Σαφώς. Αλλά κι εγώ δεν είχα; Ήρθε η ώρα μου. Ήρθε η ώρα να το δοκιμάσω, να το θελήσω. Να αφεθώ. 

Τι σημαίνει να αφήνεσαι; Τι νόημα έβγαλα εγώ; Να αφήνεσαι σημαίνει ο,τι βρέξει ας κατεβάσει. Ο,τι θέλει, ας γίνει. Εγώ θα είμαι αυτή που είμαι, θα πω αυτά που νιώθω, θα σταματήσω να τα σκέφτομαι όλα. Πρέπει επιτέλους να ζήσω οργανικά, χωρίς υπολογισμούς. Πρέπει επιτέλους οι αρθρώσεις των δακτύλων μου να χαλαρώσουν. Και τι κατάφερα με το να προσπαθώ όλα να τα αρπάξω απο τον γιακά; Έφυγαν απο τα χέρια μου με ένα σκισμένο πουκάμισο. 

Για όσο κρατάει η λάμψη μιας αστραπής, το έκανα. Άφησα τον έλεγχο. Και ήταν πολύ ωραία. Ήταν πολύ ωραία, που είχα και ένα άτομο να με βοηθάει με έναν πολύ δικό του τρόπο σε αυτό. Όσο όμως υπενθύμιζα στον εαυτό μου πως το κάλεσμα μου λέει να αφεθώ, τόσο κόντρα μου πήγαινε αυτός. Ακόμα μου πάει. Αλλά ο,τι κι έγινε αυτούς τους πρώτους μήνες του 2024, μέσα μου μένει ακόμα ο φάρος: Πρέπει να μάθω να αφήνω και να αφήνομαι. Και πρόλαβα να αφήσω πολλά, να μην ζορίσω πολλά. Δεν είχαν όλα το θετικό πρόσημο που φαντάζεστε, προφανώς. Να σημειωθεί και πως ο πιο άσχημος, ο πιο ταπεινός, ο πιο βίαιος εαυτός μας, είναι ένα θηρίο που το κρατάει ο έλεγχος. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. 

Ένα ακόμα κεφάλαιο στην χρόνια μάχη με το άγχος, αυτή η πληγή της ζωής μου, που αντικειμενικά, δεν της έχει επιτραπεί ακόμα να κλείσει. Ίσως να μην κλείσει και ποτέ. Αν γίνω σιχαμερά πλούσια, ίσως και να...

Κάπου εδώ καταλήγω, σε κάτι για το οποίο ήθελα να σας μιλήσω καιρό τώρα. Έχει ξοδευτεί άπειρο σάλιο και μελάνι, μιλώντας για το self-love. Για την αγάπη προς τον εαυτό μας. Πρέπει να μιλάμε όμορφα στον εαυτό μας, πρέπει να λέμε μπράβο στο εαυτό μας όταν το αξίζουμε, πρέπει να προσπαθούμε για τον εαυτό μας, να τον σεβόμαστε, να κάνουμε καλές και υγιείς επιλογές στην ζωή μας, για να είμαστε καλά και υγιείς και εμείς οι ίδιοι, και έπειτα, και οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν. "Δεν μπορείς να γεμίσεις απο ένα άδειο ποτήρι" και λοιπές αυτοβοηθιτικές παπαριές. Όλα αυτά είναι σωστά, και ένα όμορφο πρώτο βήμα για μια καλύτερη εμπειρία πριν μας σκεπάσει το χώμα και πιουν κονιάκ στην μνήμη μας. Δεν βλέπω να έχει αναφερθεί ένα σημαντικό συστατικό όμως. 

Πως θα αγαπήσεις τον εαυτό σου, αν δεν μάθεις να τον εμπιστεύεσαι πρώτα; 

Εμπιστοσύνη. 

Μια λέξη, που ίσως το μέσα μου να την λαχταράει περισσότερο απο την αγάπη. 

Εμπιστοσύνη. 

Την λέω, και η γλώσσα στάζει σιρόπι. 

Και τώρα που έμαθα να με αγαπάω; Και τώρα που περνάω καλά με τον εαυτό μου; 

Βαστάω στα δυο μου πόδια; Αν αύριο τελειώσει ο κόσμος, με εμπιστεύομαι να τα βγάλω πέρα μόνη μου; Ή θα με καταπιεί ο φόβος μια ξεχασμένης ανικανότητας, μιας ανικανότητας φτιαχτής, που να είναι ίσως δημιούργημα ενός φόβου; 

Κάποια στιγμή ο κόσμος σου, θα διαλυθεί μπροστά στα μάτια σου. Θα τα βγάλεις πέρα. Με τα χίλια ζόρια, με τα δόντια σφιγμένα, αλλά θα τα βγάλεις πέρα. Τι γίνεται με το κουσούρι που σου μένει μετά; Με τον φόβο μιας δεύτερης καταστροφής; Με την μεταμόρφωση σου απο αυτό που είσαι, σε παιδί, σε ένα παιδί που ζητάει απεγνωσμένα κάποιος να το σώσει; 

Αυτό το παιδί, έμαθα να το αγαπάω. Και τώρα; Μπορώ να το μεγαλώσω; Να το κρατήσω μόνη μου ζωντανή; Με την συνεχόμενη απειλή μιας επόμενης, και ίσως μεγαλύτερης καταστροφής;

Μιας απειλής, που στην τελική, ίσως δεν συμβεί ποτέ. Και με αυτή την συνειδητοποίηση, θύμωσα. Θα ξοδέψω όλη μου την ζωή, για μια καταστροφή που ίσως δεν έρθει ποτέ; Θα με καταστρέψω στην ιδέα μιας άμυνας; Στον φόβο πως δεν θα τα καταφέρω; 

Εκεί πάνω, πρέπει να αφήνω τον έλεγχο. Τον έχω ήδη. Απλά, στο μέλλον. Εκεί που θα χρειαστεί δηλαδή. Πάνω εκεί, θα τον έχω. Γιατί τον συσσωρεύω απο τώρα; 

Μπορώ να τα αντιμετωπίσω όλα, όπως έκανα στο παρελθόν. Και χειρότερα. Όλα. Θα κουραστώ, θα είναι δύσκολο. Θα το αντιμετωπίσω όμως. Δεν έχω άλλη επιλογή, παρά να το αντιμετωπίσω, με ο,τι όπλα θα έχω εκείνη την στιγμή. 

Και στο ενδιάμεσο, θα ζήσω. Πρέπει να ζήσω. Χωρίς άγχος, χωρίς να σκέφτομαι μανιωδώς το τι θα γίνει στο μέλλον. 

Ο άνθρωπος που μου έδωσε την σπίθα για να το ζω έτσι, ή έστω να προσπαθήσω, δεν είναι στην ζωή μου πλέον. Κι αυτό, μια άφεση ήταν. Προβληματική, αλλά άφεση. Κουτσά-στραβά, κάπως το είδα διαφορετικά. Κι ας μην φαίνεται σε κανέναν, εγώ ξέρω. Ξέρω τι ήθελα να κάνω, τι θα μπορούσα να κάνω και τι δεν έκανα. Ξέρω πως την στιγμή που θα έσφιγγα το γράπωμα μου, μέχρι να λιώσει σάρκα μέσα στην παλάμη μου, δεν το έκανα. 

Συνειδητά, απο την αρχή, είπα πως μέσω αυτού του ανθρώπου, θα μάθω να αφήνω και να αφήνομαι. Και το έκανα. Ως ένα σημείο, το έκανα. 

Δεν θα μπορούσα να τον ελέγξω, και δεν το προσπάθησα. Για 'μενα πρώτα απ' όλα, καθαρά εγωιστικά. Και θα είμαι καλά. Ο,τι κι αν γίνει, θα είμαι καλά. Τουλάχιστον, αυτή είναι η μια πλευρά των καταστάσεων... Τίποτα δεν είναι μονοδιάστατο. 

Σκοπός του κειμένου, πέρα απο την έκφραση που είναι σταθερό στοιχείο στα γραπτά μου, είναι και το να σας δώσω τροφή για σκέψη. Πόσο εμπιστεύεστε εσείς τον εαυτό σας; Κατα πόσο νιώθετε ασφαλείς, μόνοι σας; Ίσως να σας λείπει αυτό, και όχι η αγάπη.