ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΙΚ-ΜΙ
.png)
Ας ξαναπούμε τα αυτονόητα: Ο φεμινισμός είναι το κίνημα εναντίον των ανισοτήτων μέσα στο σύστημα της πατριαρχίας.
Κανένας ποτέ δεν είπε πως όλες οι γυναίκες είναι αλάνθαστες, και πρέπει να τις υποστηρίζουμε τυφλά. Με αυτή την λογική, ας υποστηρίξουμε την Λατινοπούλου, επειδή δεν έχουμε πολλές γυναίκες στην Βουλή. Μπορεί ορισμένα κομμάτια του φιλελεύθερου φεμινισμού να το υποστηρίζουν αυτό, αλλά δεν σημαίνει πως είναι και ο κύριος σκοπός του κινήματος.
Η πατριαρχία είναι ένα σύστημα με πολύ συγκεκριμένες αξίες, βαθιά, βαθιά, βαθιά ριζωμένο στις κοινωνίες μας, για αιώνες τώρα. Είναι τόσο καλά εμφυτευμένο στον τρόπο που λειτουργούν οι κοινωνίες παγκοσμίως, που η ζημιά που κάνει έχει πολλές πλευρές και πολλούς τρόπους να εμφανίζεται. Ακριβώς λοιπόν, επειδή η πατριαρχία είναι καθολική, οι αξίες της μπορούν να διαρρεύσουν μέσα σε όλα τα φύλα, σε όλες τις σεξουαλικότητες. Οι γυναίκες μπορούν επίσης να έχουν μισογυνιστικές και σεξιστικές απόψεις, καθώς κι αυτές μεγαλώνουν στην ίδια κοινωνία.
Ο λεγόμενος "εσωτερικευμένος μισογυνισμός", είναι μια τεράστια μάστιγα που λόγω της πολυπλοκότητας της, πολλές φορές περνάει απαρατήρητη, παρ' όλη την ζημιά που κάνει στο κίνημα του φεμινισμού. Μπορώ να δώσω δύο αναλογίες, για να εξηγήσω πιο απλά το πως λειτουργεί ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός: Θυμίζει το σύνδρομο της Στοκχόλμης, για εμένα. Ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός, είναι ένας διεστραμμένος μηχανισμός άμυνας, απέναντι στον μισογυνισμό.
Στο λεγόμενο "σύνδρομο της Στοκχόλμης", που δεν είναι πραγματικό σύνδρομο, αλλά μηχανισμός άμυνας, το θύμα παίρνει το μέρος του απαγωγέα και συνδέεται συναισθηματικά μαζί του, διότι το υποσυνείδητο του επιτάσσει αυτά τα συναισθήματα με σκοπό την επιβίωση. Ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός, είναι μια πλύση εγκεφάλου, που οδηγεί τις γυναίκες στο να υιοθετούν μισογυνιστικές απόψεις, οι οποίες δεν αντανακλούν μόνο πάνω στις άλλες γυναίκες, αλλά και στους εαυτούς τους. Και πολλές φορές το γεγονός οτι τις έχουν, τους δίνει ορισμένα "προνόμια" στις πατριαρχικές κοινωνίες, τα οποία προφανώς είναι επιφανειακά και κίβδηλα, αλλά η παραίσθηση ενός "προνόμιου" είναι αρκετή για να νιώθει ήρεμο το νευρικό τους σύστημα. Μέχρι αυτό το προσωπείο προστασίας και προνομίων, να καταρρεύσει. Και ναι, συνήθως καταρρέει.
Ο ορισμός πικ-μι (pick-me) υπάρχει ως ταμπέλα για τις γυναίκες που αντιμετωπίζουν εσωτερικευμένο μισογυνισμό μέσα τους. Ξεκινάει απο ένα πολύ βασικό χαρακτηριστικό, το οποίο είναι η παθολογική ανάγκη για επιβεβαίωση απο τους άντρες. Pick me, δηλαδή διάλεξε με. Διάλεξε με, μέσα απο το πλήθος γυναικών. Διάλεξε με, ξεχώρισε με, γιατί έχω ανάγκη την προσοχή σου, την επιβεβαίωση σου, διότι όλη μου η αξία, η αυτοεκτίμηση και ο αυτοσεβασμός μου βασίζονται στο αν με θέλουν και με αποδέχονται οι άντρες. Και γι'αυτόν τον λόγο, στο μυαλό μου, όλες οι υπόλοιπες γυναίκες είναι ανταγωνισμός. Πρέπει να είμαι "καλύτερή" απο αυτές τις γυναίκες, για να μην χάσω την επιβεβαίωση. Μπορεί αυτός ο ανταγωνισμός να είναι αποκύημα της φαντασίας μου, αλλά εγώ τον νιώθω αληθινό.
Μερικές γυναίκες καταφέρνουν να πετάξουν την συστηματική προπαγάνδα της πατριαρχίας που δέχονται, απο μικρή ηλικία, ενώ άλλες όχι. Οι πικ-μι κρατάνε αυτή την πλύση εγκεφάλου για πολύ καιρό, και πολύ πέρα της εφηβείας.
1. Το ερώτημα είναι: Έχουν ευθύνη ή είναι μιας μορφής καταπίεσης κι αυτό;
Πριν απαντήσω σε αυτό το ερώτημα, δεν μπορώ παρά να σημειώσω την ρευστότητα που κρύβεται πίσω απο τον φιλοσοφικό ορισμό της "ευθύνης". Εξηγώ δίνοντας το παράδειγμα της ψυχικής ασθένειας: Κάποιοι άνθρωποι δεν ρίχνουν ευθύνες σε έναν ψυχικά ασταθή άνθρωπο που δεν προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα του. Λένε: "Μπορεί να μην έχει αντιληφθεί πως αυτός έχει το πρόβλημα, οπότε δεν μπορεί να κάνει κάτι γι'αυτό, δηλαδή χρειάζεται βοήθεια, άρα δεν έχει κομμάτι ευθύνης πάνω στις πράξεις του". Για εμένα, αυτό το τοπίο είναι πιο γκρίζο. Σαφώς υπάρχουν ακραίες περιπτώσεις στις οποίες όντως ο ψυχικά ασθενής δεν έχει ελπίδα στο να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του απο δική του επιλογή, άρα δεν έχει ευθύνη. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις, στις οποίες για εμένα, κάποιοι ψυχικά ασθενείς έχουν πλήρη ευθύνη για το γεγονός πως δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα τους και προκαλούν δυσχερείς καταστάσεις και στους εαυτούς τους και στους άλλους. Θεωρώ πως έχουν ευθύνη, διότι επιλέγουν την άρνηση, επιλέγουν είτε να μην δώσουν προσπάθεια για ενδοσκόπηση και αυτογνωσία και προσωπική βελτίωση, είτε ολοκληρωτικά να παριστάνουν πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα εσωτερικό, αλλά εξωτερικό (φταίνε οι άλλοι, πάντα και για όλα).
Για παράδειγμα, μια βαριά περίπτωση αδιάγνωστης σχιζοφρένειας, είναι δύσκολο να έχει καλή επαφή με την πραγματικότητα. Αλλά στην αντίπερα όχθη, ένα άτομο με διαταραχή προσωπικότητας ή με τραύματα απο ακατάλληλη μητρική ή/και πατρική φιγούρα, είναι ικανό να παρατηρήσει πως κάπου υπάρχει πρόβλημα, και πως μπορεί να κάνει κάτι γι' αυτό, καθώς η επαφή του με την πραγματικότητα είναι κοντινότερη. Συνεχόμενες καταστροφικές και τοξικές σχέσεις με φίλους και συντρόφους ας πούμε, είναι κάτι που εύκολα μπορεί να παρατηρήσει κάποιος και εύκολα, θα μπορούσε να πει "μήπως φταίω και εγώ κάπου; μήπως έχω και εγώ κάπου πρόβλημα, και πρέπει να το αντιμετωπίσω και να ζητήσω βοήθεια;". Όσο μεγαλύτερη επαφή με την πραγματικότητα, τόσο μεγαλύτερη ευθύνη των πράξεων μας έχουμε. Όπως λέω πάντα: Ως σώφρονες και ημί-σώφρονες ενήλικες, είμαστε πάντα υπεύθυνοι για τις επιλογές μας, κανένας δεν είναι υπεύθυνος να μας λύσει τα προβλήματα, ούτε να ανεχτεί την κακοποίηση που του προκαλούμε, λόγω αυτών των προβλημάτων. Να το ξαναπω, κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να ανεχτεί την κακοποίηση μας, επειδή μας δικαιολογούν τα προσωπικά τραύματα μας και το γεγονός πως εμείς οι ίδιοι, δεν τα αντιμετωπίζουμε. Σίγουρα θα δείξω κάποιου επιπέδου κατανόηση, αλλά απο εκεί και πέρα, δεν θα σε χαϊδέψω κιόλας και θα σου πω "δεν πειράζει, συνέχισε να γαμάς τον εαυτό σου και τους άλλους, επειδή έχεις ψυχολογικό θέμα". Και αν προσέξατε, χρησιμοποίησα την φράση "ως ενήλικες". Για εμένα, παίζει ρόλο και η ηλικία. Περισσότερη κατανόηση θα δείξω σε ένα παιδί 15 χρονών, λιγότερη σε έναν τύπο 25 χρονών, και ελάχιστη σε έναν άνθρωπο 45 χρονών. Τα περισσότερα χρόνια, σημαίνουν περισσότερες εμπειρίες, περισσότερες ευκαιρίες να αντιμετωπίσεις κάποια πράγματα. Άρα, άμα δεν το κάνεις, για εμένα συμβολίζει μεγαλύτερη άρνηση, όσο γερνάς. Μεγαλύτερη ευθύνη.
Απο ένα σημείο και μετά, επιλέγεις την σκατίλα. Επιλέγεις να είσαι κατά βάση δυστυχής, και να κάνεις και τους γύρω σου δυστυχισμένους.
Οπότε ναι, έχοντας ξεκαθαρίσει αυτά και έχοντας παρουσιάσει παραδείγματα, για εμένα οι πικ-μι σίγουρα έχουν κάποιο κομμάτι ευθύνης. Δεν είναι τα "καημένα θύματα της πατριαρχικής χειραγώγησης" απο ένα σημείο και μετά, αλλά ενεργοί συνένοχοι. Επιλέγουν να μην μορφωθούν πάνω στο θέμα του φεμινισμού και των προβλημάτων, επιλέγουν να κλείσουν τα μάτια τους μπροστά σε αυτά που προκαλεί η πατριαρχία, επιλέγουν να μην αλλάξουν και να μην έχουν πνευματική εξέλιξη, επιλέγουν να βολευτούν σε μια "θα φάω το σκατό μου και θα το βουλώσω" φιλοσοφία. Επιλέγουν να μην αντιμετωπίσουν τον ψυχολογικό παράγοντα μέσα τους, που τις οδηγεί στο να αναζητούν τόσο απελπισμένα την αντρική επιβεβαίωση, και το αντρικό βλέμμα.
Π.χ. πικ-μι γυναίκες μπορεί να καταλήξουν οι γυναίκες που είχαν κακοποιητικούς ή απόντες πατεράδες. Η "πληγή" στον ψυχισμό τους απο την έλλειψη αγάπης απο τον πρώτο και σημαντικότερο άντρα της ζωής τους, τις οδηγεί στο να την ψάχνουν απελπισμένα αργότερα. Ή η κακοποιητική και αυταρχική μητέρα τους, να τους προκάλεσε τόσα κόμπλεξ ως προς την θηλυκότητα τους, που να εσωτερικεύσαν αυτό το μίσος, και να εξαπλώθηκε και στο πρόσωπο όλων των γυναικών. Ή μπορεί να ισχύουν και τα δύο.
Όποια περίπτωση και να είναι, σημαίνει πως πολύ απλά δεν έχουν κάνει την ενδοσκόπηση που θα έπρεπε να κάνουν, όπως όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως φύλου, και κατέληξαν σε αυτές τις προβληματικές συμπεριφορές. Και ναι, επίσης πιστεύω πως η ενδοσκόπηση είναι απαραίτητη για όλους, και θα έπρεπε να είναι αυτονόητη. Δυστυχώς, η αυτογνωσία δεν είναι προτεραιότητα για την πλειοψηφία της ανθρωπότητας. Κι όμως, απαιτούμε να είμαστε ευτυχισμένοι, λες και κάποιος άλλος είναι υποχρεωμένος να μας κάνει ευτυχισμένους.
Όπως και να ΄χει, ας το πω με μια πρόταση: Ναι, οι πικ-μι γυναίκες έχουν μεγάλη ευθύνη για το γεγονός πως λειτουργούν έτσι και δεν έχουν πετάξει τον μισογυνισμό απο μέσα τους, οπότε δεν μπορώ να τις δω σαν θύματα.
Ξέρετε ποιες μπορώ να δω σαν θύματα; Τις γυναίκες που δέχονται τις επιπτώσεις του εσωτερικευμένου μισογυνισμού.
2. Μέχρι που φτάνουν οι επιπτώσεις;
Οι επιπτώσεις μπορούν να είναι σχετικά ασήμαντες, περισσότερο εκνευριστικές, αλλά μπορεί να είναι και εξαιρετικά σημαντικές και να έχουν τεράστια επιρροή.
Οι πιο ήπιες επιπτώσεις, είναι σε θέματα διαπροσωπικά. Φιλίες, σχέσεις, καθημερινότητα. Ο μισογυνισμός, σε όλες τις μορφές του, είναι ικανός να μολύνει κάθε ρωγμή και γωνιά των ανθρώπινων σχέσεων, και σε συνδυασμό με τα ψυχολογικά κόμπλεξ του καθενός, δημιουργούν θανατηφόρο κοκτέιλ.
Το βασικότερο πρόβλημα εμφανίζεται στις γυναικείες φιλίες. Έχω αναλύσει σε έκταση αυτό το φαινόμενο σε προηγούμενο άρθρο, "Γυναικεία Φιλία Και Άλλες Ιστορίες Τρόμου", το οποίο μπορείτε να διαβάσετε και να επιστρέψετε ξανά εδώ. Στην ουσία εξηγώ πως όλο το στερεότυπο περι της φιλίας μεταξύ γυναικών, δεν πηγάζει απο μια έμφυτη κακία του θηλυκού φύλου, ούτε απο κάποιου είδους ανικανότητα για χτίσιμο πραγματικής φιλίας. Οι γυναίκες είναι υπέρ του δέοντος ικανές να δημιουργήσουν φανταστικές και ικανοποιητικές φιλίες με άλλες γυναίκες. Το μόνιμο εμπόδιο σε πολλές περιπτώσεις, ήταν και είναι ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός, και ο ανταγωνισμός που δημιουργεί. Αν μεγαλώνεις θεωρώντας μια ομάδα ανθρώπων, εχθρό σου ή ανταγωνιστή σου, δύσκολα θα μπεις στον κόπο να δημιουργήσεις ειλικρινή και φιλική σχέση μαζί τους, προφανέστατα.
Το φαινόμενο αυτό, επηρεάζει και τις ερωτικές σχέσεις. Στις στρέιτ σχέσεις για παράδειγμα, σε περίπτωση απιστίας, είναι ανησυχητικά συχνό το φαινόμενο της απατημένης γυναίκας να τα βάζει με το τρίτο πρόσωπο (με την άλλη γυναίκα δηλαδή) και όχι με τον σύντροφο της. Σαφώς υπάρχουν εξαιρέσεις, στις οποίες είναι λογικό να έχεις θυμό για το τρίτο πρόσωπο, αλλά και πάλι, ποτέ δεν είναι λογικό να επικεντρώνεις τον θυμό σου σε αυτό το άτομο, καθώς ο σύντροφος σου είναι που έχει πραγματικές και προσωπικές ευθύνες απέναντι σου. Κάποιος που δεν βλέπει το πρόβλημα του εσωτερικευμενου μισογυνισμού, θα μπορούσε να πει πως το πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι οι προσωπικές ανασφάλειες του καθενός, και δεν αφορά το κοινωνικό πρόβλημα της πατριαρχίας. Όποιος το βλέπει έτσι, δυστυχώς πλανάται οικτρά συνήθως. Η πατριαρχία, μας διδάσκει να βάζουμε στο επίκεντρο της ζωής μας τους άντρες, και συγκεκριμένα τον άντρα μας, την κολόνα του σπιτιού μας. Βάζοντας τον άντρα στο επίκεντρο, σε συνδυασμό με την ανάγκη που δημιουργείται για την επιβεβαίωση και αποδοχή του, τον εναποθέτουμε σε ένα αλάνθαστο "βήμα". Επομένως, αν η κολόνα του σπιτιού μας είναι αλάνθαστη στα μάτια μας, και είναι τόσο ψηλά, και δεν θέλουμε ούτε να την χάσουμε, ούτε να την στεναχωρήσουμε, ποιον θα κατηγορήσουμε στην απιστία; Την "πουτάνα", την "παστρικιά", την "αντροχωρίστρα" που μας πήρε τον κανακάρη μας, που τόλμησε να μας τον "κλέψει", λες και αυτός δεν έβαλε εκούσια το πουλί του εκεί που δεν έπρεπε.
Σε αντίστροφη οπτική, πικ-μι μπορεί να είναι και το τρίτο πρόσωπο. Να είναι η γυναίκα, που οι ανασφάλειες της σε συνδυασμό με τον μισογυνισμό της, την οδηγούν να θεωρεί ως επίτευγμα το να "κλέψει" έναν άντρα. Ο ειρμός αυτών των γυναικών συνήθως πάει κάπως έτσι: "Αν επιλέξει να κάνει κάτι με εμένα, σημαίνει πως είμαι καλύτερη απο την άλλη γυναίκα. Και αυτό κατευνάζει τις ανασφάλειες μου". Εν τω μεταξύ, το κέρατο σπανίως έχει να κάνει με το ποιος είναι καλύτερος, μην πω και καθόλου, αλλά η ψυχολογία μας, βρίσκει διάφορους τρόπους να μας ξεγελάει.
Μια άλλη εκδήλωση του εσωτερικευμένου μισογυνισμού, είναι ένας συνδυασμός ερωτικών και φιλικών παραγόντων. Γνωστό μοτίβο είναι και η γυναίκα που προσπαθεί να "σώσει" την φίλη της, που είναι θύμα μιας τοξικής ή κακοποιητικής σχέσης, όμως αυτή η φίλη, είναι τόσο βαθιά υπνωτισμένη, που αποφασίζει να απομακρυνθεί ή να μαλώσει με την κοπέλα που προσπαθεί να την βοηθήσει, παρά να εκτιμήσει την ανησυχία της, και να προστατευτεί. Εκεί, πέρα απο την ξεκάθαρη άρνηση που δείχνει, η πικ-μι αντιλαμβάνεται την ανησυχία της φίλης της ως "ζήλεια", δηλαδή ανταγωνισμός. "Ζηλεύεις που εγώ έχω άντρα, και εσύ όχι ή δεν έχεις έναν σαν τον δικό μου, και θες να μας χωρίσεις απλά". Ο δικός της, εν τω μεταξύ, μπορεί να της έχει κάνει την ζωή κόλαση, αλλά δεν πειράζει. Τουλάχιστον έχει άντρα που την διαλέγει...
Ή μπορεί να υπάρχει απομάκρυνση, χωρίς εχθρικά συναισθήματα. Η πικ-μι απλά προτιμάει να ξοδεύει όλο τον χρόνο της με τον άντρα που είναι σε σχέση, γιατί ούτως ή άλλως, οι γυναικείες φιλίες που έχει στην ζωή της, δεν είναι σημαντικές, υπάρχουν απλά εκεί για να γεμίζουν κάποιο κενό. Η αντρική προσοχή και επιβεβαίωση, είναι πιο σημαντική γι'αυτήν. Βάζει και τον τίτλο του "έρωτα", και όλα καλά. Και άμα προσπαθεί και ο άντρας να την απομονώσει απο τις φίλες της, για να έχει καλύτερο έλεγχο πάνω της, το χάσμα γίνεται ακόμα πιο τεράστιο.
Όσο ψυχοφθόρες κι αν είναι όλες αυτές οι καταστάσεις, και πιστέψτε με είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρες για όλους τους εμπλεκόμενους, υπάρχουν ακόμα πιο σοβαρές επιπτώσεις του εσωτερικευμένου μισογυνισμού.
Εκεί φτάνουμε σε θέματα του συστήματος, όπως είναι για παράδειγμα η κατηγόρηση των θυμάτων σεξουαλικής και σωματικής βίας απο άντρες. Κλασικό παράδειγμα αυτού του πράγματος, ήταν η κατάσταση με το revenge porn στο Telegram, που είχε καταφέρει να αποκαλύψει η ομάδα του Facebook "Μήπως έχουμε τον ίδιο γκόμενο;".
Για όσους δεν ξέρουν ή δεν θυμούνται, υπήρχαν ομάδες αντρών, που μέσω εφαρμογών κρυπτογραφημένης ομιλίας όπως το Telegram και το Discord, αντάλλαζαν γυμνές φωτογραφίες και βίντεο γυναικών, χωρίς την συγκατάθεση τους. Διάφοροι "παλίκαροι" διακινούσαν με περίσσιο θράσος, γυμνό υλικό των πρώην τους, των νυν τους, ακόμα και των γυναικών της οικογένειας τους, όπως π.χ. υλικό με τις αδερφές τους. Υπήρχε επίσης άπειρη παιδική πορνογραφία, και υλικό δημόσιου voyeurism, δηλαδή φωτογραφίες απο λεωφορεία, δρόμους και παραλίες, απο γυναίκες που δεν είχαν ιδέα οτι κάποιος τις έβγαζε φωτογραφία και τραβούσε βίντεο. Ο οχετός και η δυσωδία αυτών των ομάδων δεν σταματούν εκεί, καθώς οι συνομιλίες ήταν επίσης φρικτές και γεμάτες ανεξήγητο μίσος απέναντι στις γυναίκες. Το πόσο "τσούλες" και "πουτάνες" ήταν αυτές οι γυναίκες, που οϊμέ, πως τόλμησαν να στείλουν γυμνές φωτογραφίες στους άντρες που εμπιστευόντουσαν, ήταν συχνό θέμα συζήτησης, και όταν μάλιστα τους ξεσκέπασαν, οι απειλές προς όλες τις γυναίκες, ήταν άπειρες και χυδαίες, προφανώς.
Και όμως, μέσα σε όλο αυτό το χάος, μέσα σε εκατοντάδες γυναίκες που δεχόντουσαν αυτή την επίθεση, πολλές το μόνο που είχαν να πουν ήταν το ίδιο με τους άντρες: Πόσο τσούλες είναι αυτές που στείλανε τις γυμνές φωτογραφίες, πως φταίνε αυτές για ο,τι έπαθαν, πως αν είχαν αξιοπρέπεια δεν θα γινόταν τίποτα και πως οι άντρες είναι φυσιολογικό που αντιδρούν έτσι, επειδή είναι "άντρες". Όλα ξεκινούσαν απο τον εσωτερικευμένο μισογυνισμό τους, έχοντας υιοθετήσει πατριαρχικές ιδεολογίες, που σε αυτή την περίπτωση αφορούσαν την δαιμονοποιημένη σεξουαλικότητα της γυναίκας. Το slut-shaming είναι μια φιλοσοφία που ακολουθούν πολλές πικ-μι γυναίκες.
Το οτι κάποιες κοπέλες ήθελαν να ζήσουν την σεξουαλική τους ζωή, και να στείλουν γυμνές φωτογραφίες στους εκάστοτε παρτενέρ τους για να τον ερεθίσουν, για να έχουν μια σεξουαλική αλληλεπίδραση (όπως θέλουν όλοι οι άνθρωποι εξάλλου), έδινε το δικαίωμα σε αυτούς τους άντρες να τις κακοποιήσουν. Γιατί η "σωστή" γυναίκα, δεν έχει σεξουαλικότητα. Είναι "σεμνή". Υπάρχει μόνο για να την βιάσουν, ή για να κάνει σεξ με τον έναν άντρα που θα παντρευτεί σε όλη της την ζωή.
Οι ίδιες γυναίκες που υποστηρίζουν αυτές τις απόψεις, είναι οι ίδιες που σε περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας ή γυναικοκτονίας, θα πουν (μαζί με τους άντρες): "Τι του έκανε, και τον έφτασε σε τέτοιο επίπεδο;". Τα ενοχικά σύνδρομα είναι πολύ έντονα στον ψυχισμό αυτών των γυναικών. Έχοντας αυτά τα στάνταρντς, θέτουν σε κίνδυνο και δυστυχία όχι μόνο τις άλλες γυναίκες, αλλά και τους εαυτούς τους. Εναποθέτοντας στη λάθος μεριά τις ευθύνες, ζεις την ζωή σου με τον ίδιο φόβο που την ζουν και οι υπόλοιπες γυναίκες, απλά εσύ θεωρείς πως η ευθύνη για την επιβίωση σου, είναι καθαρά ηθική επιλογή σου. Εσύ είσαι η "ελαττωματική γυναίκα" που πρέπει να έχεις το νου σου να μην προκαλέσεις τους άντρες. Είσαι η "λεία", το "ασθενές φύλο", η "Εύα" που ο,τι κι αν πάθεις, το έπαθες επειδή το άξιζες, λογικά.
Και ας θυμηθούμε λίγο και την υπόθεση της Ιωάννας, που δέχτηκε βιτριόλι στο πρόσωπο απο μια άλλη γυναίκα και άλλαξε δραματικά η ζωή της. Και γιατί; Επειδή ένας άντρας αποφάσισε να φλερτάρει μέσω Facebook, ενώ είχε σχέση. Μια γυναίκα θέλησε να εκδικηθεί κάποια άλλη, για πράξεις του άντρα της. Και να εκδικηθεί πως; Με μια τιμωρία, που δεν δέχονται ούτε οι χειρότεροι εγκληματίες στην φυλακή. Είναι εύκολο να δώσουμε τον τίτλο της "τρελής", στην 35χρονη που έριξε το βιτριόλι στην κοπέλα, και έτσι να διώξουμε όλες τις ευθύνες απο πάνω της. Η πραγματικότητα είναι πως σε συνδυασμό με την ασταθή ψυχολογία της, λειτούργησε και ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός της, που θέτει όλες τις γυναίκες ως "κακιασμένες αντροχωρίστρες" στην κοσμοθεωρία της. Δεν μπήκε καν στον κόπο να σκεφτεί, πως ο άντρας που έχει εξιδανικεύσει, είναι πλήρως υπεύθυνος για τα άσχημα συναισθήματα που αυτή νιώθει, μέσω της "παραλίγο απιστίας" που πάλι αυτός επέλεξε να πράξει.
Αυτή η μεριά του εσωτερικευμένου μισογυνισμού είναι η πιο επικίνδυνη, καθώς αν ρίχνεις το φταίξιμο στο γυναικείο φύλο για πράγματα που δεν φταίει, το μόνο που κάνεις είναι να γλιτώνεις τον πραγματικό θύτη απο τις ευθύνες του.
Αν κατηγορήσεις το λάθος άτομο για δολοφονία, ο πραγματικός δολοφόνος θα είναι ελεύθερος να ξανασκοτώσει.
Υποστηρίζοντας αυτές τις απόψεις ως γυναίκα, μπορεί να έχεις μια επιφανειακή προστασία απο τους άντρες για ένα διάστημα ("αυτή είναι δικιά μας, είναι απο τις καλές"), αλλά θα έρθει η στιγμή που θα στραφούν και εναντίον σου (όταν ξαφνικά δεν θα θέλουν να σου δώσουν δικαιώματα για παράδειγμα, απλά επειδή είσαι γυναίκα, κι ας είσαι απο τις "καλές").
Η πατριαρχία και ο μισογυνισμός, δεν είναι συστήματα και ιδεολογίες βασισμένες σε κάποιου είδους στερεές αξίες ή σε λογική. Είναι υπερ-παλαιωμένοι θεσμοί, βασισμένοι στα πιο ταπεινά ένστικτα μας, και ο στόχος είναι ένας: Ανεξήγητο μίσος και υποτίμηση για το γυναικείο φύλο. Τίποτα παραπάνω.
Για τους άντρες, θα είμαστε πάντα ένα κοπάδι απο πρόβατα προς σφαγή. Οι πικ-μι είναι τα θρεφτάρια που παραταΐστηκαν, γι' αυτό και είναι απο τα "καλά" πρόβατα.
3. Αυτές επηρεάζονται απο αυτό;
Σε περίπτωση που δεν σας έχει γίνει ακόμα ξεκάθαρο απο αυτά που σας γράφω, οι πικ-μι γυναίκες υποφέρουν κι αυτές, χωρίς να το καταλαβαίνουν πολλές φορές.
Συχνά η δυστυχία τους προέρχεται απο την άρνηση που δείχνουν απέναντι στην πραγματικότητα, και στις παραισθήσεις οτι δεν θα έχουν την ίδια μοίρα με τις υπόλοιπες γυναίκες.
Η ταύτιση με τις απόψεις των αντρών, τις οδηγεί, όπως είπαμε και πιο πάνω, να έχουν την ψευδαίσθηση μιας προστασίας και αξίας. Επειδή ο αντρικός πληθυσμός τις απορροφά εύκολα, θεωρούν πως αυτή η απορρόφηση τους δίνει πραγματική αξία στις κοινωνίες, και πως απο γυναίκες, γίνονται άνθρωποι. Είναι η ίδια ακριβώς παραίσθηση απο το φαινόμενο του "αγοροκόριτσου", που είναι βαθιά συνδεδεμένο με τον ορισμό της πικ-μι.
Αποτυγχάνουν να συνειδητοποιήσουν, πως απλά τις εκμεταλλεύονται και τις χρησιμοποιούν επειδή είναι εύκολο. Δεν τους δίνουν αξία. Τους δίνουν χρησιμότητα.
Για τους μισογύνηδες, είμαστε όλες προϊόντα και αντικείμενα, και η κάθε μία έχει το δικό της "εγχειρίδιο χρήσης". Οι ευάλωτες γυναίκες είναι εύκολο να χρησιμοποιηθούν για σεξ και συναισθηματική ικανοποίηση, οι δυναμικές γυναίκες είναι χρήσιμες για να τους συντηρούν, και οι πικ-μι είναι γυναίκες πασπαρτού, που μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν με ποικίλους τρόπους. Τα ελαττωματικά προϊόντα, είναι οι γυναίκες που ενεργά στην καθημερινότητα τους, τους έχουν περιθωριοποιήσει, και αγνοούν την αλληλεπίδραση μαζί τους.
Οι πικ-μι μπορούν να χρησιμοποιηθούν προς παραδειγματισμό των άλλων γυναικών ("Δες, η Παναγιώτα όχι απλά δεν γκρινιάζει οταν καίγομαι στα γκέιμς, αλλά παίζει και μαζί μου. Δεν με κουράζει ποτέ με τα συναισθήματα της, τις απαιτήσεις της και δεν έχει όρια. Δεν με πρήζει και είναι υπάκουη. Η έλλειψη ανθρώπινης ουσίας της, με βολεύει"), μπορούν να χρησιμοποιηθούν για κάθε είδους σεξουαλική κακοποίηση ("Η Σοφία θεωρεί πως με το να λέει "ναι" σε κάθε είδους σεξουαλική επιθυμία, δικιά μου και της υπόλοιπης αντρικής παρέας, την εγκαθιστά ως μέλος της παρέας και σημαντικό πρόσωπο, ενώ στην πραγματικότητα απλά μας αφήνει να την χρησιμοποιούμε, σε αντίθεση με άλλες γυναίκες), μπορούν να χρησιμοποιηθούν και στην επίθεση εναντίον άλλων γυναικών ("Πες τα ρε Μαρία, έτσι, μέχρι και εσύ που είσαι γυναίκα βλέπεις πόσο έξαλλες και πουτάνες είναι, και αφού εσύ ακολουθείς τις ανεγκέφαλες αξίες της πατριαρχίας, μπορούμε να σε κρατήσουμε κοντά μας για να σε χρησιμοποιούμε όπως θέλουμε")
Και αυτές είναι μερικές αναφορές πάνω στο θέμα, όχι ολόκληρη η εικόνα.
Αυτή η εκμετάλλευση προφανώς και γίνεται αντιληπτή απο τις πικ-μι γυναίκες. Αλλά όχι με τον τρόπο που γίνεται αντιληπτή σε μια γυναίκα, που έχει βγάλει απο το επίκεντρο τους άντρες. Η πικ-μι, ενώ υποσυνείδητα νιώθει την χλεύη, νιώθει πως κάνει πράγματα που δεν θέλει όντως πραγματικά να κάνει, νιώθει μόνη ακόμα και στην συντροφιά αυτών των αντρών, δεν μπορεί να ξεφύγει απο αυτό, ούτε να τους κατηγορήσει, γιατί ακόμα δεν έχει συνειδητοποιήσει τι γίνεται. Κάποια στιγμή στην ζωή της, κλείδωσε το γεγονός πως αυτή η συμπεριφορά απο τους άντρες σημαίνει αποδοχή, και δεν έχει ξεφύγει απο τότε.
Το λυπηρό είναι πως κάποια στιγμή θα φάει απόρριψη απο άντρες, αυτή την απόρριψη που θεωρούσε οτι μόνο οι "άλλες" δέχονται. Όταν σταματήσει να είναι το "χρήσιμο, γυαλιστερό παιχνίδι", και βρεθεί ένα άλλο πιο γυαλιστερό και χρήσιμο απο αυτήν, θα πεταχτεί στα σκουπίδια με τις υπόλοιπες. Θα γίνουν εχθρικοί απέναντι της, θα κόψουν επαφές, θα φροντίσουν να την διώξουν πλήρως και να την ταπεινώσουν.
"Παιδιά, μπήκα σε σχέση και τώρα δεν θέλω να κάνω άλλο σεξ και παρτούζες μαζί σας." Τζιτζίκια.
"Παιδιά, γιατί δεν με καλέσατε στην τάδε μάζωξη;"
"Άσε μας ρε Χριστινάκι, ήταν μόνο για τις ψωλές η φάση."
"Παιδιά, σκέφτομαι να σταματήσω να κάνω ναρκωτικά μαζί σας, και να διαβάσω για να καταφέρω κάτι στην ζωή μου."
"Χαχαχα, ωραίο αστείο, είσαι άχρηστη, δεν θα καταφέρεις τίποτα, κάτσε τώρα και ρούφα αυτή την γραμμή πάνω απο τις πούτσες μας."
Και εκεί, αντί επιτέλους να συνειδητοποιήσει το πραγματικό πρόβλημα, θα πει ένα "τι μαλάκες" και θα συνεχίσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όσο η ψυχολογία της παραμορφώνεται και παραμορφώνεται συνεχώς. Ή θα τους συγχωρέσει πλήρως, σε μια προσπάθεια να μην "προκαλέσει πρόβλημα", έτσι ώστε να έχει την ελπίδα οτι θα την χρησιμοποιήσουν ξανά στο μέλλον. Βέβαια αυτή δεν το βλέπει σαν εκμετάλλευση. Δεν θέλει να το δει μάλλον, γιατί σίγουρα το αντιλαμβάνεται το υποσυνείδητο της, και γι'αυτό νιώθει ανικανοποίητη απο τις ανθρώπινες και κοινωνικές επαφές της.
Η αντρική προσοχή είναι καλή, μόνο όταν έρχεται απο υγιείς άντρες. Και η πικ-μι πηγαίνει στους μη-υγιείς άντρες, όπως η μύγα στα σκατά.
Άξιο αναφοράς είναι και το φαινόμενο του "αγοροκόριτσου", που πέταξα πιο πάνω. Στις κοινωνίες μας, οι γυναίκες έχουν μια καλύτερη ευκαιρία στο να τις αποδεχτούν λίγο παραπάνω, ακυρώνοντας την θηλυκότητα τους και υιοθετώντας τις στερεοτυπικές ενασχολήσεις και συμπεριφορές των αντρών. Η διαφορά αυτού του φαινόμενου, με την διαφορά μιας γυναίκας που απλά έχει αρρενωπή ενέργεια ή έχει ειλικρινές ενδιαφέρον σε θέματα στερεοτυπικά αρρενωπά, είναι πως η πικ-μι, το "αγοροκόριτσο", δεν θέλει όντως να λειτουργεί έτσι, λειτουργεί έτσι μόνο για να νιώσει αποδοχή απο τους άντρες.
Το να γουστάρεις να κωλοφτιάχνεις αμάξια π.χ. , δεν σημαίνει οτι σε κάνει πικ-μι. Το να το κάνεις με το ζόρι όμως, προκειμένου να ακυρώσεις την θηλυκότητα σου και να δημιουργήσεις μια επιδερμική ταύτιση με τους άντρες, σε κάνει.
Ή σε άλλο παράδειγμα,η πικ-μι αποφεύγει το μακιγιάζ και τον στερεοτυπικό γυναικείο καλλωπισμό όχι επειδή είναι εναντίον των σύγχρονων προτύπων ομορφιάς, ούτε επειδή απλά δεν θέλει. Αλλά επειδή έχει συνδέσει αυτά με την χλεύη απο τους άντρες, και την θηλυκότητα που προσπαθούν να εξαφανίσουν και να ξεφτιλίσουν. Δεν βάφονται, για να μην τις πουν "catfish", "επιφανειακά τσόλια", και "βασικές". Όχι επειδή δεν θέλουν.
Ασχολούνται με πράγματα που δεν τους ενδιαφέρουν όντως, όπως με αυτοκίνητα ή ποδόσφαιρο, ασχολίες που έχουν συνδεθεί στερεοτυπικά με τους άντρες. Προσοχή, να ξαναπώ πως δεν αναφέρομαι στο αυθεντικό ενδιαφέρον που μπορεί να δείξει μια γυναίκα πάνω σε αυτά τα θέματα. Αναφέρομαι στην γυναίκα που δείχνει ενδιαφέρον, μόνο για να πάρει αντρική αποδοχή. Όπως και το φαινόμενο του "gamer gurl", που διαφημίζει υπερβολικά το γεγονός οτι "παίζει" βιντεοπαιχνίδια, με σκοπό να ακούσει το "πόσο διαφορετική απο τις άλλες γυναίκες είναι". Φυσικά, μέσα σε όλη αυτή την διαδικασία, υπονομεύουν τις στερεοτυπικά γυναικείες ασχολίες, γιατί πως αλλιώς θα πάρεις αποδοχή αν δεν ισοπεδώσεις την θηλυκότητα, όπως κάνουν οι άντρες;
(Χωρίς αυτό να σημαίνει πως τα στερεότυπα, είναι βιολογικές και φυσικές εκδηλώσεις της θηλυκότητας. Το μακιγιάζ καλώς ή κακώς έχει συνδεθεί άμεσα με την θηλυκότητα. Λειτουργεί σαν συμβολισμός. Και ο συμβολισμός είναι αρκετός.)
Θα γίνω πολύ κλισέ, αλλά δεν μπορώ παρά να παραθέσω τον εκπληκτικό μονόλογο απο την ταινία "Gone Girl", ο οποίος εκφράζει τέλεια αυτό που εξηγώ. Νομίζω ότι, σε όλη μου την ζωή να προσπαθούσα, πάλι δεν θα μπορούσα να αποδώσω τόσο αψεγάδιαστα το νόημα του να είσαι πικ-μι, όπως τα καταφέρνει αυτός ο μονόλογος. Και για όσους δεν ξέρουν καλά αγγλικά, το μεταφράζω:
"Οι άντρες το λένε πάντα αυτό ως το καθοριστικό τους κομπλιμέντο, έτσι δεν είναι; Είναι ένα "κουλ κορίτσι". Το να είμαι το "κουλ κορίτσι" σημαίνει ότι είμαι μια καυτή, πανέξυπνη, αστεία γυναίκα που λατρεύει το ποδόσφαιρο, το πόκερ, τα βρώμικα αστεία και το ρέψιμο, που παίζει βιντεοπαιχνίδια, πίνει φθηνή μπύρα, λατρεύει το τρίο και το πρωκτικό σεξ και μπουκώνει χοτ ντογκς και χάμπουργκερς στο στόμα της σαν να φιλοξενεί το μεγαλύτερο γαστρονομικό gang bang στον κόσμο, ενώ κατά κάποιο τρόπο διατηρεί νούμερο extra small, γιατί τα "κουλ κορίτσια" είναι πάνω από όλα, καυτά. Καυτά και κατανοητικά. Τα "κουλ κορίτσια" δεν θυμώνουν ποτέ. Χαμογελούν μόνο με έναν μελαγχολικό, στοργικό τρόπο και αφήνουν τους άντρες τους, να κάνουν ό,τι θέλουν. Εμπρός, κάνε μου μαλακίες, δεν με πειράζει, είμαι το "κουλ κορίτσι".
Οι άντρες πιστεύουν ότι αυτό το κορίτσι υπάρχει. Ίσως ξεγελιούνται επειδή τόσες πολλές γυναίκες είναι πρόθυμες να προσποιηθούν ότι είναι αυτό το κορίτσι. Για πολύ καιρό το "κουλ κορίτσι" με προσέβαλε. Έβλεπα άντρες – φίλους, συναδέλφους, αγνώστους – να κάνουν σαν χαζοί γι΄αυτές τις απαίσιες υποκρίτριες, και θα ήθελα να καθίσω αυτούς τους άντρες και να τους πω ήρεμα: Δεν βγαίνεις με μια γυναίκα, βγαίνεις με μια γυναίκα που έχει δει πάρα πολλές ταινίες που γράφτηκαν από κοινωνικά αμήχανους άντρες που θα ήθελαν να πιστέψουν ότι αυτό το είδος γυναίκας υπάρχει και μπορούν να τις φιλήσουν. Θα ήθελα να πιάσω αυτόν τον κακόμοιρο άντρα από το πέτο του ή από την τσάντα ταχυδρόμου του, και να πω: Αυτή η καριόλα δεν αγαπά όντως τόσο πολύ τα τσίλι χοτ ντογκς – κανείς δεν αγαπά τόσο πολύ τα τσίλι χοτ ντογκς!
Και τα "κουλ κορίτσια" είναι ακόμα πιο αξιολύπητα: Δεν προσποιούνται καν τη γυναίκα που θέλουν να είναι, προσποιούνται τη γυναίκα που θέλει ένας άντρας να είναι. Ω, και αν δεν είσαι "κουλ κορίτσι", σε παρακαλώ να μην πιστεύεις ότι ο άντρας σου δεν θέλει το "κουλ κορίτσι". Μπορεί να είναι μια ελαφρώς διαφορετική εκδοχή – ίσως να είναι χορτοφάγος ο άντρας σου, οπότε το "κουλ κορίτσι" λατρεύει το σεϊτάν και τα σκυλιά, ή ίσως είναι χίπστερ καλλιτέχνης, οπότε το "κουλ κορίτσι" είναι σέξυ σπασικλάκι με τατουάζ και γυαλιά, που λατρεύει τα κόμικς. Υπάρχουν παραλλαγές στο ντύσιμο της βιτρίνας, αλλά πιστέψτε με, θέλει το "κουλ κορίτσι", το οποίο είναι βασικά το κορίτσι που της αρέσει κάθε γαμημένο πράγμα που αρέσει σε αυτόν και δεν παραπονιέται ποτέ. (Πώς ξέρεις ότι δεν είσαι "κουλ κορίτσι"; Επειδή λέει πράγματα όπως: "Μου αρέσουν οι δυνατές γυναίκες." Αν σου το πει αυτό, κάποια στιγμή θα γαμήσει κάποια άλλη. Γιατί το "μου αρέσουν δυνατές γυναίκες", είναι κωδικός για το "μισώ τις δυνατές γυναίκες".)
Αν μπορούσα να χαράξω αυτόν τον διάλογο, στα μυαλά όλης της ανθρωπότητας, θα το έκανα. Νομίζω πως μόνο αυτόν τον διάλογο να έβαζα στο άρθρο, θα ήταν αρκετό.
Πώς ξέρεις ότι δεν είσαι "κουλ κορίτσι"; Επειδή λέει πράγματα όπως: "Μου αρέσουν οι δυνατές γυναίκες." Αν σου το πει αυτό, κάποια στιγμή θα γαμήσει κάποια άλλη. Γιατί το "μου αρέσουν δυνατές γυναίκες", είναι κωδικός για το "μισώ τις δυνατές γυναίκες".
Η επιβράβευση του εσωτερικευμένου μισογυνισμού, είναι το να σε θεωρούν κάτι καλύτερο, επειδή θυμίζεις άντρα. Επειδή είσαι ένα κενό δοχείο, που μπορούν να γεμίσουν.
4. Μια βαθύτερη ματιά στην έννοια της χρησιμότητας.
Μπαίνω στον πειρασμό να αναλύσω λίγο παραπάνω το τι εστί "χρησιμότητα" μιας γυναίκας, για την πατριαρχία. Ίσως να ξεφεύγω ελάχιστα απο το συγκεκριμένο θέμα της πικ-μι, και να το πάω λίγο πιο γενικά, αλλά νιώθω πως πρέπει να κάνω αυτή την στάση.
Για τους πατριαρχικούς άντρες, η χρησιμότητα μιας γυναίκας πάει αναλογικά με την υποτακτικότητα και δεκτικότητα της. Όσο πιο δεκτική σε "πατριαρχικά καπρίτσια", όσο πιο σιωπηλή, όσο πιο υποτακτική, τόσο πιο χρήσιμη. Άρα; Τόσο περισσότερο ενσωματωμένη στον κόσμο των ανδρών.
Ναι, οι άντρες λατρεύουν τις δυναμικές γυναίκες, τις γυναίκες που δεν φοβούνται την θηλυκότητα τους, επειδή είναι δοκιμασία γι'αυτούς, θέλουν να τις υποτάξουν, να τις αλλάξουν. Και ναι, θα τις κυνηγίσουν αυτές τις γυναίκες, και θα τις ερωτευτούν. Όταν όμως κουραστούν απο το κυνήγι, όταν δεν τα καταφέρουν ή όταν απλά θέλουν να ξαποστάσουν; Καλά μαντέψατε. Θα γυρίσουν στις "χρήσιμες" και "εύκολες" γυναίκες. (Μην ξεγελαστείτε, ο όρος "εύκολη" εδώ, προχωράει πολύ πιο μακριά απο την έννοια που αφορά το σεξ)
Οι πικ-μι, είναι ακριβώς αυτό, χρήσιμες και εύκολες. Και η ύπαρξη τους, επηρεάζει την αυτοπεποίθηση πολλών γυναικών. Πως; Πριν οποιαδήποτε δυναμική ή σταθερή γυναίκα πάρει χαμπάρι τους προαναφερόμενους κανόνες, το μόνο που βλέπει είναι ένα: "Για να μην με αντέχουν οι άντρες, μάλλον έχω το πρόβλημα εγώ".
Σε καμιά περίπτωση δεν λέω, πως ορισμένες γυναίκες δεν έχουν όντως προβλήματα, και μάλιστα άσχετα με το φύλο και την πατριαρχία, και πως αυτό δεν τις καθιστά ανυπόφορες για σχέση, ακόμα και με υγιείς άνδρες, μην πάει το μυαλό σας εκεί, περιγράφω κάτι συγκεκριμένο.
Αναφέρομαι σε αυτό: Δυστυχώς, η πλειοψηφία των ανδρών παίρνουν μέρος ενεργά στην πατριαρχία, έχοντας υιοθετήσει μέχρι και υποσυνείδητα την μισαλλοδοξία κατά της γυναίκας. Αυτό τους οδηγεί πολύ συχνά, στο να κουράζονται επιτέλους να προσπαθούν για την "ολοκληρωμένη" γυναίκα, και να βολεύονται με μια "βολική" γυναίκα, την πικ-μι.
Αυτό μπορεί να δημιουργήσει ανούσιες ανασφάλειες σε πολλές. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε, πως στην πατριαρχία καμιά δεν είναι "καλύτερη" ή "χειρότερη". Χωριζόμαστε σε χρήσιμες και άχρηστες. Προφανώς, σε βαθμίδες. Και αυτό δεν είναι λόγος για να κάνουμε επίθεση η μια στην άλλη, αλλά να ενωθούμε ακόμα πιο γερά.
5. Να κρίνει κανείς ή να μην κρίνει;
Ένα σημαντικό ερώτημα, είναι αυτό: Η κριτική που ασκούν οι φεμινίστριες απέναντι στις πικ-μι γυναίκες, είναι κι αυτό σημάδι εσωτερικευμένου μισογυνισμού ή παραμένει φεμινισμός;
Πολύ περίπλοκο ερώτημα, με περίπλοκη απάντηση. Καλό είναι σε όλα τα θέματα, να ελέγχουμε τις λεπτομέρειες πριν βγάλουμε συμπέρασμα.
Αναλόγως την περίπτωση, ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός μπορεί να κρύβεται πίσω απο ένα φεμινιστικό προσωπείο, και είναι ένα απίστευτο παράδοξο. Ορισμένες φεμινίστριες, θεωρούν πως έχουν λύσει πλήρως το πρόβλημα εσωτερικευμένου μισογυνισμού, μέσα τους. Κι όμως, το σκατό έρχεται στην επιφάνεια, με το που εμφανιστεί μια πικ-μι.
Ο θυμός είναι λογικός. Οι έντονες αντιδράσεις είναι λογικές. Δεν μπορώ να απαιτήσω απο κανέναν άνθρωπο να δείχνει κατανόηση στον κάθε προβληματικό. Είναι λογικό να θυμώνουμε με τις πικ-μι γυναίκες, ούσες φεμινίστριες. Κι εγώ ξεφεύγω πολλές φορές, και θυμώνω υπερβολικά, με το γεγονός οτι δεν μπορούν να δουν την ζημιά. Με τι τρόπο όμως θυμώνουμε;
Το να θυμώνουμε επειδή αντιλαμβανόμαστε την ζημιά που κάνουν στο κίνημα, και μέσω της διαφωνίας να θέλουμε να τις κάνουμε να καταλάβουν τι συμβαίνει, είναι άλλο απο το να τις αντιμετωπίζουμε σαν να είναι τα τελευταία σκουπίδια της κοινωνίας. Ορισμένες φεμινίστριες βγάζουν περισσότερο θυμό απέναντι σε αυτές τις γυναίκες, παρά στους σεξιστές άντρες. Το οποίο είναι τουλάχιστον γελοίο. Ή χάνουν τόσο πολύ την μπάλα, που θυμώνουν με γυναίκες που τους φαίνονται πικ-μι, αλλά δεν είναι.
Και το λέω εγώ, που θέτω τις πικ-μι πλήρως υπεύθυνες για τις πράξεις τους και θα τις αντιμετωπίσω όπως θα αντιμετώπιζα τις μισογυνιστικές απόψεις ενός άντρα.
Αλλά δεν θα τις παρατήσω στην μοίρα τους, με μνησικακία. Μπορεί να με θυμώνουν σε τρομακτικό επίπεδο, μπορεί να διαφωνώ 100% μαζί τους, αλλά δεν θα άφηνα κανέναν άντρα να απλώσει χέρι πάνω τους, αν μου δινόταν η ευκαιρία.
Για εμένα, το θέμα είναι "οικογενειακό", σαν να μαλώνω με τις αδερφές μου. Μπορεί η πίεση μου να ανεβαίνει, και τα λόγια μου να γίνονται σκληρά, αλλά όλο αυτό έρχεται απο ένα μέρος αγάπης και αγανάκτησης, όχι απο μίσους και εχθρότητας. Θέλω να έρθουν στο μέρος μας αυτές οι γυναίκες, θέλω να συνειδητοποιήσουν. Δεν θέλω απλά να βγάζω τα νεύρα μου κάπου, να έχω έναν αποδιοπομπαίο τράγο.
Κάπως έτσι φτάνω στο επόμενο θέμα...
6. Τι θέση έχουν οι άντρες πάνω σε αυτό;
Θα το θέσω, όπως το έθεσα και στο στόρι στο ίνσταγκραμ: Μπορώ όλη μέρα να μαλώνω με τις πικ-μι, κι όμως, αν ως άντρας γυρίσεις να ξεράσεις τον μισογυνιστικό σου οχετό πάνω τους, θα φας μπουνιά στα δόντια.
Η πλειοψηφία των ανδρών, βλέπουν αυτή την διαμάχη, ως ευκαιρία να ρίξουν κι άλλη χολή στις γυναίκες. Δεν είναι οτι τις κατακρίνουν επειδή καταλαβαίνουν την ζημιά που κάνουν οι πικ-μι στο φεμινιστικό κίνημα, αλλά επειδή τους δίνεται η ευκαιρία να αποκαλέσουν κι άλλες γυναίκες "πουτάνες" και "σιχαμένες". Και γι'αυτόν τον λόγο, θεωρώ πως οι άντρες στο συγκεκριμένο θέμα δεν έχουν δικαίωμα να εκφράσουν άποψη.
Συνήθως, αυτές που έχουν έντονες απόψεις απέναντι στις πικ-μι, είναι οι ριζοσπαστικές φεμινίστριες. Εκεί βρίσκουν ευκαιρία οι άντρες να πάρουν μέρος και να κράξουν. Δεν κατανοούν καν όμως τον λόγο που εμείς έχουμε θυμό απέναντι στον εσωτερικευμένο μισογυνισμό.
Μπάμπη μου, θες απλά να κράξεις επειδή έχει μουνί, όχι επειδή καταλαβαίνεις το βάθος της ζημιάς. Βούλωσε το, δεν σε αφορά.
Εδώ πέρα, κάποιος μπορεί να μου φέρει σαν αντεπιχείρημα τους "φεμινιστές" άντρες. Θεωρώ πως αν κάποιος άντρας είναι φεμινιστής όντως, θα είναι πιο προσεκτικός με ποιον τρόπο θα κρίνει τις πράξεις μιας γυναίκας, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες γυναίκες του κινήματος, γιατί ξέρει οτι οι γραμμές είναι λεπτές, και δεν θα ρισκάρει να φανεί μισαλλόδοξος. Οπότε το συμπέρασμα βγαίνει μόνο του εδώ.
Και στην τελική να σας πω κάτι; Προφανώς και το κίνημα του φεμινισμού μας αφορά όλους, και προφανώς και η πατριαρχία κάνει κακό και στους άντρες. Το γεγονός όμως οτι απο default, η μειονότητα που δέχεται την περισσότερη ζημιά είναι οι γυναίκες, σημαίνει πως ο φεμινισμός έχει ως κύρια μέριμνα τις γυναίκες. Δεν είναι αναγκαίο οι άντρες να πάρουν σε όλα τα θέματα μέρος, σαν να είναι γυναίκες, σαν να έχουν περπατήσει με τα παπούτσια μας. Μπορούν να πάρουν θέση ως άντρες. Ας αντιμετωπίσουν αυτά που δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν πρώτα, και μετά ίσως να μπορούν να εκφέρουν γνώμη πάνω σε αυτά τα πιο λεπτά, και εσωτερικά θέματα.
7. Τι δεν είναι εσωτερικευμένος μισογυνισμός;
Μέσα σε αυτή την λαίλαπα πολιτικής ορθότητας, και στα ενοχικά σύνδρομα που κρύβονται πίσω απο κοινωνικά κινήματα, πολλές φορές η ουσία χάνεται στην μετάφραση. Απο το πάθος μας να τα κάνουμε όλα σωστά, και να τα πολεμήσουμε όλα, καταλήγουμε σε παράνοιες και υπερβολικές αντιδράσεις.
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, πως και οι γυναίκες είναι άνθρωποι με ξεχωριστές, ιδιαίτερες προσωπικότητες, και πως (τρελό κι όμως αληθινό) δεν έχουν να κάνουν όλα με το φύλο.
Δεν μπορούμε να ονομάζουμε "εσωτερικευμένο μισογυνισμό", κάθε είδους διαμάχη που μπορεί να έχουν δυο γυναίκες μεταξύ τους. Δεν τολμάνε δυο γυναίκες να μαλώσουν μεταξύ τους για προσωπικά θέματα, αμέσως, πρέπει να ονομάσουμε κάποια απο τις δύο πικ-μι και να συνδέσουμε το γεγονός με την πατριαρχία και τον φεμινισμό.
Μερικές φορές οι γυναίκες μαλώνουν και γίνονται εχθρικές μεταξύ τους, για άσχετους λόγους, χωρίς να κρύβεται ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός απο πίσω. Κάποια λάθος συνεννόηση, κάποια επαγγελματική διαμάχη, μια φιλία που δεν πήγε ίσια. Το να αποκτήσεις μια έντονη διαμάχη με κάποια γυναίκα, ή να βρεθείς σε καυγά για άσχετα θέματα, δεν σε καθιστά γυναίκα με "εσωτερικευμένο μισογυνισμό". Απλά μάλωσες με έναν άνθρωπο. Το να δημιουργούμε θέματα εκεί που δεν υπάρχουν, και να προκαλούμε παραπάνω φόβο και ενοχές χωρίς λόγο, δεν βοηθάει πουθενά.
Ναι, η πατριαρχία επηρεάζει άπειρες μεριές της ζωής μας. Όχι όλες, όμως.
Καταλήγουμε να κάνουμε το ίδιο πράγμα που πολεμάμε: Να κλέβουμε την ανθρωπιά απο τις γυναίκες.
Εν κατακλείδι, το συμπέρασμα είναι το ίδιο που είναι σε όλα τα ανθρώπινα θέματα. Πρέπει να ξοδεύουμε λίγο παραπάνω χρόνο μέσα στο μυαλό μας και τις σκέψεις μας, και πρέπει να είμαστε σε θέση να δεχτούμε οτι ίσως κάνουμε λάθος. Μέχρι και εγώ, που ξοδεύω τόσο χρόνο σε αυτά τα κείμενα, αναλύοντας απόψεις, και προσπαθώντας να είμαι, όσο περισσότερο γίνεται, λογική και αντικειμενική, μπορεί να κάνω λάθος. Πρέπει επίσης να είμαστε σε θέση να συζητάμε, ακόμα κι αν διαφωνούμε. Αυτό βέβαια, έχει μια σημαντική προϋπόθεση: Να μας νοιάζει και για τους άλλους, πέρα απο τον εαυτό μας.
Comments
Post a Comment