ΜΕ ΣΑΛΙΟ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ, ΤΟ ΣΕΞ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΕΛΦ ΧΑΡΜ

t/w: self-harm, s/a themes

Πρόσφατα έκανα μια ακόμα συνειδητοποίηση, την οποία συζήτησα και με την κολλητή μου. Ήταν μια κάπως ανατριχιαστική συνειδητοποίηση. 

Μου έχει τύχει πολλές φορές, να πω σε άντρα "Σταμάτα, πονάω", να βάλω το χέρι μου και αυτός, όχι απλά να σταματήσει... αλλά να συνεχίσει πιο δυνατά, πιο γρήγορα. 

Βγάζοντας αυτό απο την μέση, ας πάμε στο υπόβαθρο.

Ως άνθρωπος που έχει ψάξει σε αρκετά μεγάλο βαθμό την σεξουαλικότητα του, έχω πλήρη άνεση με τα φετίχ μου και επίγνωση ως προς το τι μου αρέσει (Θεε μου, τι κάθομαι και λέω στον κοσμάκη). Ένα απο αυτά, που δεν θα μπω στον κόπο να αναλύσω και πολύ για αυτονόητους και μη λόγους, είναι ο άλλος να είναι λίγο πιο "ζόρικος" στο σεξ. Πέρα απο τα γνωστά, που ίσως να σκεφτήκατε όλοι, μου αρέσει το ένα βήμα παραπάνω. Μου αρέσει η φαντασίωση του να είμαι "και καλά" αβοήθητη, ή ο άλλος να κάνει κάτι "με το ζόρι". Ελπίζω να καταλαβαίνετε τι εννοώ, για να μην το πάω παρακάτω.

Είναι κάτι το οποίο είχα συζητήσει με την μεγαλύτερη μου σχέση, και ήταν πολύ ωραία. Μέχρι και σήμερα, αυτός ο πρώην μου ήταν απο τους λίγους άντρες που έχω γνωρίσει, που δεν είχαν σοβαρό θέμα με τοξική αρρενωπότητα και σεξισμό. Δηλαδή, δεν αποτελούσε θέμα στην σχέση μας, σε καμιά περίπτωση. Που κολλάει αυτό και γιατί το λέω; Το λέω επειδή μπόρεσα να
εκφράσω και να κάνω πράξη αυτό το φετίχ μου, χωρίς φόβο οτι ο άλλος θα γίνει παραβατικός και θα καταλήξει κάπου πολύ στραβά το όλο πράγμα. Το είχαμε δοκιμάσει μερικές φορές, τύπου ρολ-πλέινγκ, είχαμε συζητήσει και περί safe words κ.τ.λ. και γενικά, ένιωθα ασφαλής σε αυτό και το απολαμβάναμε, τις ελάχιστες φορές που γινόταν.  

Δηλαδή, όταν του έλεγα "πονάω", πονούσα, αλλά σε σημείο που μου άρεσε. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, μου άρεσε η σωματική αυτή αίσθηση. Και επίσης απολάμβανα και το γεγονός, πως (επειδή το είχαμε συζητήσει) έπιανε αμέσως το νόημα και έμπαινε στον ρόλο. Αν ήθελα να σταματήσει πραγματικά, επειδή ο πόνος έφτανε σε άλλο επίπεδο, υπήρχαν άλλοι τρόποι να το εκφράσω. Και όλα καλά. Το καταλάβαινε, με άκουγε, με έβλεπε. Σταματούσε. Μετά κάναμε αγκαλιές, συζητούσαμε γι' αυτά τα θέματα πάρα πολύ, με άκουγε και τον άκουγα, και υπήρχε όντως φροντίδα και ενδιαφέρον. Ήταν ένα περιβάλλον πλήρως ασφαλές και γεμάτο αγάπη για εμένα.

Με το πέρασμα του χρόνου όμως, και μετά απο την σχέση μου με αυτόν τον άνθρωπο, έκανα σεξ και με άλλους άντρες προφανώς. Οπότε, πάμε ξανά:

Μου έχει τύχει αρκετές φορές, να πω σε άντρα "Σταμάτα, πονάω", να βάλω το χέρι μου και αυτός, όχι απλά να σταματήσει... αλλά να συνεχίσει πιο δυνατά, πιο γρήγορα. 

Η διαφορά ήταν, πως με αυτούς δεν το είχα συζητήσει ποτέ. Ούτε μισή φορά. Και τις φορές που το είπα, το είπα επειδή όντως πονούσα. Απο την στιγμή που δεν το είχα συζητήσει μαζί τους, δεν έμπαινα στην διαδικασία να κάνω παιχνιδάκι, το έλεγα γιατί ήθελα όντως να σταματήσουν, πριν πάρω την μήτρα μου στο χέρι. Τις φορές που τους έσπρωχνα ελαφρά με το χέρι, ήταν για να κάνω σινιάλο οτι "ψιτ, ψηλέα, ξεπερνάει το επίπεδο καύλας μου". 

Αυτοί, χωρίς να το ξέρουν, απλά απολάμβαναν την ιδέα οτι πονάω. Απο τι στιγμή που δεν ήξεραν γι'αυτό το φετίχ μου, δεν ήταν κάπως δικαιολογημένοι. Εκεί θέλω να καταλήξω. 

Και δεν πάω να το κάνω οτι "α, με κακοποίησαν, α, με βίασαν!", γιατί το σεξ ήταν προφανώς συναινετικό, ήθελα, και πολύ μάλιστα, να το κάνω, και τις περισσότερες φορές το σεξ με τους συγκεκριμένους άντρες ήταν απολαυστικό. Και υπο άλλες συνθήκες, ο πόνος μου αρέσει. 

Απλά το γεγονός οτι προχώρησαν σε τέτοιες συμπεριφορές, χωρίς να ξέρουν το φετίχ μου, με έβαλε σε σκέψεις. Δεν τους ένοιαξε που τα φρύδια μου σουφρώναν, που έλεγα οτι πονάω, που τους έκανα νόημα με το χέρι μου; Το κάνουν και στις άλλες κοπέλες αυτό; Εκεί θέλω να καταλήξω. 

Πως θα νιώσει μια κοπέλα όταν της το κάνουν, που δεν γουστάρει τέτοιες μαλακίες σαν εμένα; Που δεν είναι συνηθισμένη σε τέτοιες αισθήσεις και παιχνίδια; Δεν έπρεπε να ξέρουν πριν το κάνουν; Τι δείχνει γι'αυτούς, όταν η πρώτη αντίδραση τους σε ένα "πονάω", είναι να συνεχίσουν περισσότερο, επειδή καυλώνουν; 

Το ίδιο παίζεται και στο "ξύλο" κατά την διάρκεια του σεξ. Και λέω ξανά, βγάλε με εμένα απ' έξω γιατί έχω ζήσει διάφορα. Όμως όταν δεν ξέρεις για κάποιον, δεν πρέπει πρώτα να ψυχανεμίζεσαι λίγο αυτές τις καταστάσεις; Είτε να το συζητάς, είτε να κάνεις δειλές προσπάθειες στην αρχή. Μπαμ κατευθείαν σφαλιάρα και μπουνίδι; 

Μου μύριζε παραβατικότητα η όλη φάση, και ξενέρωσα πολύ όταν το συνειδητοποίησα. Και μετά κάθισα και σκέφτηκα και για εμένα. Όλες αυτές οι εξτρίμ προτιμήσεις απο που πηγάζουν;

Σαν να ανοίγεις το κουτί της Πανδώρας ένα πράγμα, απο που να το πιάσεις, απο που να το αφήσεις αυτό το θέμα. Επέστρεψαν κάποιες παλιές μου σκέψεις. Πάντα, πάντα έτρεχε στο μυαλό μου το ερώτημα "Απ' όσα γουστάρω στο σεξ, πόσα τα γουστάρω όντως; Πόσα τα κάνω για τον άλλον; Και τέλος, πόσα είναι μεταμφιεσμένο σελφ-χαρμ; Πόσα απο αυτά που επιτρέπω να γίνουν, τα επιτρέπω επειδή νιώθω πως κάνω κακό στον εαυτό μου και το αξίζω; Με πόσους απο αυτούς ήθελα να κάνω όντως σεξ, και δεν το έκανα επειδή απλά υποσυνείδητα έθετα αυτοτιμωρία για κάτι ανεξήγητο ακόμα μέσα μου;" 

Χίλιους λόγους να κάνει κανείς σεξ. Απο τα ελάχιστα πράγματα που κάνουν την πραγματικότητα υποφερτή. Άλλοι κάνουν για την απόλαυση, άλλοι για να κάνουν παιδιά, άλλοι και για τα δύο. 

Εσείς έχετε ακούσει να κάνει κάποιος σεξ για να πληγώσει τον εαυτό του; 

Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του κόπινγκ μέκανιζμ να αντιμετωπίσει τα σκατά που του πετάει η ζωή στα μούτρα. Κάποιοι το ρίχνουν στο αλκόολ, άλλοι στα ναρκωτικά, άλλοι στον διαλογισμό, άλλοι σε ατέλειωτες βάρδιες στην δουλειά. Κάποιοι άλλοι (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε) το ρίχνουν στο σεξ. 

Οπότε, το πρώτο κομμάτι της εξίσωσης, είναι το ψυχολογικό υπόβαθρο. Πέρα απο τα τυπικά και τις μαλακίες του Φρόυντ, που όλοι ξέρουμε, παίζει ρόλο και ποιες ήταν οι πρώτες σου εμπειρίες στο σεξ. Αν π.χ. ας πούμε, οι πρώτες σου εμπειρίες, στα 15-16-17 σου χρόνια, είναι γεμάτες βία, βρισίδια, ξύλο, δεσίματα κ.τ.λ. ε ψιλομάντεψε: Θα δυσκολευτείς να έχεις μια υγιή σεξουαλική ζωή αργότερα. 

Ο πρώτος έρωτας της ζωής μου, αυτός που με μεταμόρφωσε, που με παραμόρφωσε, που με άλλαξε, ήρθε όταν ήμουν 15 χρονών. Ήταν μια κολόνια που κράτησε χρόνια, ειδικά μέσα μου, αλλά δεν θέλω να μιλήσω για όλη την εμπειρία γενικά, θα επικεντρωθώ στο πως γαλούχησε την σεξουαλικότητα μου. 

Ο τύπος είχε μερικές εξτριμ προτιμήσεις. Τίποτα τρελό και ανείπωτο, αλλά σίγουρα μακριά απο οτιδήποτε βανίλα. Όλα τα φετίχ του και τις επιθυμίες του, η ψυχοσύνθεση μου τα ρούφηξε σαν σφουγγάρι. Τότε ένιωθα πως ο τύπος απλά μάντευε τις δικές μου επιθυμίες, αλλά μετά απο χρόνια συνειδητοποίησα πως δεν έγινε ποτέ καμιά ανακάλυψη, αλλά δημιουργία (σε συνδυασμό με έναν παράγοντα που θα αναλύσω παρακάτω). Μου παρουσίασε όλον αυτόν τον κόσμο, σε μια ηλικία που τότε αρχίζουν και δημιουργούνται ή/και εδραιώνονται όλα τα φετίχ. Έγινα, καταλάθος, μια μίνι, αρρωστημένη εκδοχή του. Κι αυτό είναι κάτι που σου μένει σφραγίδα μετά, όσες διαφορετικές μορφές κι αν πάρει. 

Για τα επόμενα χρόνια της ζωής μου, ακόμα κι αν δεν ήμουν μαζί του, προσπαθούσα να βρω αυτόν σε άλλους άντρες. Αυτές οι χαζές επιλογές της εφηβείας μου, με οδήγησαν σε ακόμα πιο σκατένια μονοπάτια, που κάποιες ελάχιστες φορές με έκαναν να φοβάμαι ακόμα και για την ασφάλεια μου. Κι όλα αυτά φανταστείτε, χωρίς καν να κάνω σεξ με αυτά τα άτομα. Κι ευτυχώς που δεν είχα κάνει τότε. 

Είδα απο πολύ νωρίς, πολύ διαφορετικά κουμάσια ανθρώπων, κι αν δεν ήμουν και λίγο πονηρεμένη και ψιλοσπιρτού απο μόνη μου, θα μιλούσα για ακόμα πιο άσχημες καταστάσεις. Ευτυχώς, είχα πολλές φορές το αυτόματο συναίσθημα οτι κάπως πρέπει να προστατέψω τον εαυτό μου, και είπα πολλές φορές "όχι" σε διάφορα. Επίσης, δεν θα σταματήσει ποτέ να με τρελαίνει το πόσο πρόθυμοι είναι ολόκληροι μαντραχαλάδες να κάνουν σεξ με ένα έφηβο κορίτσι, αλλά αυτό είναι συζήτηση για άλλη στιγμή. 

Ο άλλος παράγοντας, είναι προφανώς οι τσόντες. Είδα την πρώτη μου τσόντα στα 12 μου, κι αυτό λέει πολλά απο μόνο του. Θεωρώ, όπως υποστηρίζουν και πολλοί ειδικοί και επιστήμονες, πως η πορνογραφία είναι βασικότατος παράγοντας που παίζει ρόλο στην κατακρεουργημένη σεξουαλικότητα μας, τις τελευταίες δεκαετίες. Με το που ανοίξεις οποιοδήποτε σάιτ, το πρώτο πράγμα που βλέπεις είναι κάθε λογής κακοποίηση, αρρώστια και παραφιλία. Αλλά για εμάς είναι τόσο νορμάλ πλέον, που το καταναλώνουμε, και δεν θεωρούμε πως πάει κάτι στραβά. 

Νομίζετε πως θα κάναμε (οι περισσότεροι) το ίδιο σεξ που κάνουμε τώρα, αν δεν βλέπαμε τσόντες; Δεν λέω πως όλη αυτή η σεξουαλική επανάσταση των τελευταίων χρόνων είναι 100% κακή, ίσα-ίσα έχει προσφέρει και πολύ καλά πράγματα (μου έχει προσφέρει άψογες στιγμές στην σεξουαλική μου ζωή π.χ., λμαο). 

Αλλά και σίγουρα δεν θα κάναμε πρωκτικό πάνω στον πολυέλαιο, σε γιόγκα στάση πτεροδάκτυλου, όσο μας πνίγουν απο τον λαιμό και απαγγέλλουν τον εθνικό ύμνο της Ιρλανδίας ξέρω ΄γω, αν δεν τα βλέπαμε πρώτα στις τσόντες. 

"Εγώ γουστάρω φουλ πρωκτικό και να ξεφτιλίζω την άλλη, χαχα" πες μου ρε Μπάμπη, αν δεν έβλεπες την Lana Rhodes και την Riley Reid και τον James Deen να τα κάνουν αυτά, θα τα δοκίμαζες κι εσύ, τόσο νωρίς στην σεξουαλική σου ζωή; Πρες εξ του ντάουμπτ. (Η ερώτηση πάει και σε 'σενα Αφροξυλάνθη/Μαρία/Παναγιώτα, μην σας πω ειδικά σε εσάς)

Αλλά επειδή ίσως ψιλοφεύγω απο το θέμα, το κρατούμενο είναι αυτό: Τραυματικές εμπειρίες, ψυχολογικά και έκθεση σε εξτριμ σεξουαλικές πράξεις όπως και υπερκατανάλωση πορνογραφίας, έχουν μόνο ένα αποτέλεσμα· Ανθυγιεινή σεξουαλική ζωή και σχέση με το σεξ, γενικότερα.  

Οι γυναίκες γουστάρουν ξύλο στο σεξ, γιατί έχουν συνηθίσει να νιώθουν άνετα μόνο υπο κακοποιητικών συναισθημάτων, και οι άντρες γουστάρουν να δίνουν ξύλο στο σεξ γιατί είναι το μόνο μέρος που μπορούν να νιώσουν πλήρως πως έχουν τον έλεγχο, σε μια κοινωνία που τους κάνει εμμονικούς με τον έλεγχο. Κουίκ μαφς. Και δουλεύει και αντίστροφα. 

Πως, λοιπόν, τα φετίχ και το σεξ, μπορούν να μετατραπούν σε αυτοτραυματικές εμπειρίες; Όταν υπάρχουν κι άλλοι λόγοι μπροστά απο το "απλά θέλω να το κάνω γιατί είναι απολαυστικό". Και ίσως αυτοί οι λόγοι να είναι αόρατοι για κάποιο διάστημα. Αυτό δεν διαγράφει την ύπαρξη τους. Λεπτές οι ισορροπίες. 

Είμαι απο τους ανθρώπους, που καμιά φορά, εύχομαι να απολάμβανα το βανίλα σεξ. Φορές όπως όταν είχα αιμάτωμα στο μάτι απο σφαλιάρα στο σεξ, φορές που έβλεπα μελανιές πάνω μου, φορές που χρειάστηκε να πάω σε γιατρό. Φορές που σκεφτόμουν πως αν απολάμβανα το βανίλα σεξ, θα τραβούσα πιο φυσιολογικούς ανθρώπους για συντρόφους μου. Πως το είπε ο Iratus, "είμαστε απ'αυτούς που τα ψυχολογικά μας, μας φέρνουν σε οργασμούς". Και αν μπορούσα να λειτουργήσω υπο βανίλα όρους, θα έκανα και σεξ πιο συχνά. Τώρα είμαι πολύ περιορισμένη, γιατί αν το σεξ δεν είναι όπως το θέλω, δεν θα μπω καν στην διαδικασία να το κάνω, οπότε απευθείας περιορίζονται και οι πιθανοί παρτενέρς μου (μιλώντας για εμένα όταν είμαι ελεύθερη προφανώς). 

Είμαι σε μια φάση που έχω καταλάβει οτι κάποια πράγματα δεν τα απολάμβανα όντως, και ήταν απλά ένας τρόπος να αυτοτραυματιστώ. Αυτό δεν σημαίνει πως έχουν φύγει όλα τα φετιχ μου, αλλά σίγουρα έχει αλλάξει η κατάσταση. Και μάλιστα βρήκα και εξήγηση ως προς γιατί διάλεξα ορισμένους παρτενέρς. Γιατί πίστευα υποσυνείδητα πως αυτό μου άξιζε. Μου άξιζε ένας οριακά κακοποιητικός τύπος, που μόνο κακό μπορεί να μου κάνει, παρ'όλο που απολάμβανα κάθε δευτερόλεπτο μαζί του. Το απολάμβανα όχι γιατί ήταν όντως ωραίο, αλλά γιατί είχα μάθει να ζω υπο αυτές τις συνθήκες. Ένιωθα ηρεμία στο να ισχύουν αυτές οι συνθήκες, το τραυματισμένο κομμάτι μου τουλάχιστον ήξερε τι του γίνεται. Οι ίδιοι κανόνες που μπορεί να ισχύουν σε μια σχέση, ισχύουν και σε μια προέκταση, στο σεξ. Οπότε, όταν κατέληγε σε δάκρυα, κρίσεις πανικού και σκατίλα, δεν μου ήταν κάτι καινούργιο. 

Θυμάμαι μια απο τις τελευταίες κακές μου επιλογές (όσο αφορά αυτό), πριν κανά χρόνο και περισσότερο (νομίζω δηλαδή, η μνήμη μου γαμιέται με τις λεπτομέρειες αυτή την στιγμή). 

Ήμουν μόνη μου, στο κρεβάτι μου, ο τύπος μόλις είχε φύγει (ο τύπος που έχω αναφέρει και στο Ο Αναμάρτητος Πρώτος Τον Λίθο Βάζει Στον Κώλο Του ). Ήταν και η τελευταία φορά που έκανα σεξ με αυτόν. Είχε παιχτεί μια απίστευτα λυπηρή και επεισοδιακή φάση, βγαλμένη απο ταινία, και είχα καταλήξει με το τσιγάρο στο χέρι, να οδύρομαι και να ουρλιάζω και να κλαίω και να αναρωτιέμαι γιατί έκανα σεξ με αυτόν τον άνθρωπο και με αυτόν τον τρόπο. Ένιωσα πλήρως χρησιμοποιημένη, και το χειρότερο ήταν πως ήξερα οτι εγώ άφησα περιθώρια για να γίνει όλη αυτή η φάση. Ήθελα απλά να πάω και να του σπάσω τα μούτρα, να τον κάνω να φτύσει το γάλα της μάνα τους. Και απλά πλέον καταλαβαίνω, καταλαβαίνω πως όλη η φάση ήταν μια υποσυνείδητη καταδίκη στην οποία έθεσα εγώ τον εαυτό μου. Ήμουν ο δήμιος μου. Και δεν είχα χύσει, κιόλας. 

Το να προβαίνεις σε τέτοιες πράξεις σχετικές με το σεξ, και να προσπαθείς να βρεις την πηγή και την λύση τους, είναι σαν να θες να λύσεις τον Γόρδιο δεσμό. Αποτελεί ένα συνονθύλευμα παραγόντων, τι σχέση έχεις με το σεξ, τι εικόνα έχεις για το σεξ, τι ψυχολογικά αντιμετωπίζεις, τι άτομα έχεις διαλέξει στο παρελθόν, τι τραύματα σου έχουν μείνει, πόσα απο αυτά τα έχεις παρατήσει έξω απο την πόρτα και σε κοιτάνε απο το παράθυρο, σαν κουτάβια που θέλουν να μπουν μέσα και να χέσουν πάνω στον καναπέ σου. Νιουζ φλας, το κουτάβι θα χέσει ούτως ή άλλως, είτε στον καναπέ σου, είτε στον κήπο σου, μάθε του να βγαίνει βόλτα. Τα τραύματα σου, θα σου γαμήσουν ούτως ή άλλως, ψάξε τα και λύσε τα. Είσαι ο μόνος που μπορείς να σε σώσεις απο τον εαυτό σου. 

Πέρα απο την τιμωρία όμως, ο αυτοτραυματισμός λειτουργεί και με διαφορετικό τρόπο. Μερικές φορές ίσως δεν είναι μόνο τιμωρία, αλλά και το γέμισμα κάποιου συναισθήματος κενότητας. Η αδρεναλίνη, το "επιτέλους κάτι νιώθω" κι ας μην είναι κάτι καλό. Ή ακόμα και επικάλυψη κάποιου άλλου συναισθήματος. 

Φαντάσου μια άβυσσο πάνω απο το κεφάλι σου, πες την κατάθλιψη, πες την αγχώδη διαταραχή, δώσε της ένα όνομα. Και υπάρχει πάντα εκεί. Πάνω απο το κεφάλι σου. Θα ψάξεις να την καλύψεις με κάτι, κάτι που μπορεί να είναι πιο άσχημο απο αυτή την άβυσσο. Πονάς τόσο καιρό για κάτι συγκεκριμένο, που θες να το αντικαταστήσεις με οτιδήποτε, στην αναζήτηση κάποιας ανακούφισης. 

Το σεξ γεμίζει αυτό το κενό. Για μερικούς μπορεί να μην έχει να κάνει με την ποιότητα του σεξ, αλλά με την συχνότητα και τους παρτενέρς. Είσαι κάθε εβδομάδα στο κρεβάτι με ένα διαφορετικό άτομο, και καταλήγεις με το ίδιο αίσθημα. Το μετανιώνεις, δεν περνάς καλά. Αλλά το κάνεις, ξανά και ξανά. Βρίσκεσαι σε μια αναζήτηση, με τον λάθος τρόπο. Νομίζεις πως το πρόβλημα είναι οτι απλά όοοοοολοι αυτοί οι άνθρωποι δεν εκτιμούν το σεξ μαζί σου, οτι δεν σου προσφέρουν την τρυφερότητα που σου αξίζει. Το θέμα δεν είναι η τρυφερότητα, ή η συντροφικότητα, ακόμα κι αν σου την δώσουν, δεν θα λυθεί το πρόβλημα. 

Ή πας στο άλλο άκρο, σταυρώνεις τον εαυτό σου. Λες χίλιες δυο μαλακίες, δημιουργείς μια ντροπή απίστευτη μέσα σου, ενώ το μόνο που χρειάζεται να κάνεις, είναι να δείξεις κατανόηση στο Εγώ σου. 

Και όλα αυτά καταλήγουν στο ίδιο σενάριο, με εσένα χωρίς τα ρούχα σου, δίπλα απο έναν ακόμα άγνωστο ή δίπλα απο έναν άνθρωπο που, μπέισικλι, την βρίσκει με την κακοποίηση σου. 

Και μετά απο αυτό τι; 

Ξέρεις τι; Είχα την πρόθεση να γράψω συμβουλές για να κλείσω το κείμενο, και με έπιασε άγχος ως προς τι είναι σωστό να γράψω. Και μετά σκέφτηκα "Έι Ματίνα, δεν είσαι ψυχολόγος. Δεν έχεις την υποχρέωση να καθοδηγήσεις κανέναν, και δεν μπορείς και στην τελική". Θέλω προφανώς να το καταλαβαίνετε και εσείς αυτό, οτι άμα δώσω συμβουλές εδώ, είναι σε φιλικό επίπεδο. Τέλος πάντων. Η ερώτηση είναι "πως σταματάω να κάνω ζημιά στον εαυτό μου μέσω του σεξ;". Μπέστι, κυριολεκτικά απλά πρέπει να αντιμετωπίσεις τα ψυχολογικά σου, όποια κι αν είναι αυτά, με όποιον τρόπο κι αν μπορείς.

Είναι εύκολο να πω "Πάνε σε έναν ψυχολόγο/ψυχίατρο", γιατί αυτό είναι το σωστότερο που μπορώ να πω, και αυτό που θα έχει το πιο σίγουρο και ασφαλές αποτέλεσμα. Αλλά μετά θυμώνω με τον εαυτό μου πάλι γιατί προφανώς και γνωρίζω απο πρώτο χέρι πως οι περισσότεροι δεν έχουμε την δυνατότητα να "βρέξουμε" τον ψυχοθεραπευτή με πενηντάρικα και 'κατοστάρικα, οπότε το να πω απλά αυτό, μου βγάζει μια αναισθησία, μια βοδίλα. 

Το πρώτο βήμα είναι να πας σε ψυχολόγο, αν μπορείς. Μετά απο αυτό, μπέιμπι, πρέπει να το παλέψεις μόνο σου. Πρέπει μόνο σου να βρεις έναν τρόπο να αναγνωρίζεις τα μοτίβα της συμπεριφοράς σου, θα πρέπει μόνο σου να ψάξεις τι σε έχει τραυματίσει και πως έχει μεταφραστεί αυτό το τραύμα στο παρόν σου. Σε καμιά περίπτωση δεν εννοώ να βγάλεις διάγνωση στον εαυτό σου, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό και να θες. Εννοώ απλά να βοηθήσεις τον εαυτό σου όσο μπορείς. Και προ πάντων, κάνε το αυτονόητο, προσπάθησε να μειώσεις τις αυτοτραυματικές σου πράξεις. Χαίρω πολύ, Χαιρόπουλος, αυτό είναι το δύσκολο, το να σταματήσεις να το κάνεις. Δοκίμασε να σκέφτεσαι περισσότερο κάθε φορά πριν πεις "ναι" σε οτιδήποτε, ή μην πεις καθόλου "ναι", πες "όχι". Είναι ένας αγώνας, που μόνο εσύ μπορείς να χειριστείς, όσες πίπες κι αν σου πω εγώ. Φρόντισε να έχεις ένα περιβάλλον που ενδιαφέρεται για εσένα και για το καλό σου, κάπου που μπορείς να μιλάς και να συζητάς και να νοιάζονται. Γιατί κι αυτό παίζει ρόλο. Κι αν δεν έχεις κανέναν, να γίνεις εσύ αυτό το άτομο για τον εαυτό σου. 

Τα τραύματα μας είναι η πιο δύσκολη προσωπική μάχη, αλλά ταυτόχρονα είναι και αυτή που αξίζει περισσότερο απ' όλες να δώσουμε.

Κάποια πραγματάκια που βρήκα ονλάιν και μπορείτε να τσεκάρετε για λεπτομέρειες: 

https://www.diva-portal.org/smash/get/diva2:1378753/FULLTEXT01.pdf 

https://extension.usu.edu/relationships/research/effects-of-pornography-on-relationships