ΩΧ, ΕΓΙΝΑ Ο ΚΑΚΟΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΜΟΥ ΠΡΩΗΝ

 

Είχα μπει να διαβάσω για το αν ο γκόμενος μου πάσχει απο ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας, και ανακάλυψα πως εγώ είμαι ο ναρκισσιστής, πριν γίνει κουλ.

Όχι εντάξει, δεν θα μπω στην παγίδα να παριστάνω τον ψυχολόγο, απλά έχω μελετήσει ψυχολογία λίγο λιγουλάκι παραπάνω απο τον μέσο άνθρωπο, και μου αρέσει να χρησιμοποιώ τους ορισμούς. Προφανώς και δεν είμαι σε θέση να βγάλω πόρισμα για τα ψυχολογικά του καθενός, απλά τυχαίνει πολλές φορές να πέφτω μέσα ΧΑΧΑΧΑΧΑ. Τι σκατά, έμπλεξα με τόσους γαμημένους ανθρώπους μόνο και μόνο για να μην ξέρω τι μου γίνεται; 

Ήμουν τόσο απασχολημένη με το να αναλύω τα λάθη των άλλων, και είχα το κεφάλι μου τόσο χωμένο μέσα στον κώλο μου, που ξέχασα να προσέξω το πόσο εγκληματικά καταστροφική και τοξική έχω υπάρξει. Και ενώ πραγματικά νιώθω σκατά για όλα τα άσχημα που προκάλεσα, ένα μικρουλάκι κομμάτι μου χαμογελάει αυτάρεσκα και σκέφτεται "χεχ, τουλάχιστον δεν ήμουν το θύμα που νόμιζα οτι ήμουν, τουλάχιστον όχι σε όλα..." 

Και ας κόψουμε τις μαλακίες, και να μιλήσουμε ειλικρινά: Είναι πολύ καλύτερο να είσαι ο θύτης, παρά το θύμα. Τουλάχιστον για την ατομική σου ευημερία. Αυτός είναι και ένας παράγοντας που πλέον είναι τόσο κουλ και έντζι το να είσαι τόξικ στις σχέσεις σου. Είναι κι αυτό ένας μηχανισμός προστασίας, προκειμένου να μην σε γαμήσουν. Η πιο αρχαία ιστορία του κόσμου μας, γάμησε τους πριν σε γαμήσουν, το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, και τα συναφή. Ένας πραγματικά μίζερος τρόπος για να ζεις.

Τέλος πάντων, εγώ ήμουν τοξική τελείως καταλάθος, εργοστασιακά φτιαγμένη έτσι. Μου πήρε καιρό και πολλά γεγονότα για να ανακαλύψω πως δεν είμαι ο άγγελος, ο μάρτυρας που νόμιζα οτι ήμουν. Άλλοι δεν το πήραν ποτέ χαμπάρι βέβαια, οπότε πάλι καλά να λέω. 

Πριν υπάρξω θύτης όμως, υπήρξα θυματάρα. Το βούλωνα στα πάντα, κι απλά κατάπινα ό,τι σκατό που σέρβιραν. Μέχρι που έφτασα στην τελευταία μου σχέση, κι απο καημό να μην ξαναπάθω αυτά που έπαθα, τα έκανα εγώ. Και για να το συνειδητοποιήσω, χρειάστηκε να χωρίσω και να μείνω μόνη μου, να αναλύσω την κατάσταση. Το κακό είναι, ο,τι δεν το μετανιώνω πλήρως. Πρώτον, γιατί υπήρξα το κάρμα αυτού του ανθρώπου. Δεύτερον, γιατί βοήθησε στην προσωπική μου εξέλιξη. Πάρα πολύ. Συνειδητοποίησα οτι έχω όντως δύναμη, ο,τι δεν είναι ανάγκη να είμαι το χαλάκι εξώπορτας για κανέναν. Και πως επίσης, όλοι μας είμαστε ικανοί για τα χειρότερα, και ίσως πρέπει να μην δείχνουμε τόσο πολύ με το δάχτυλο. 

Έκανα κι άλλες συνειδητοποιήσεις, όπως το οτι είμαι πιο άντρας απο τους άντρες της ζωής μου, αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο. 

Το θέμα είναι πως είμαστε τόσο απασχολημένοι με το να μην πάθουμε ξανά τα άσχημα που μας συνέβησαν, που καταλήγουμε να χαλάμε και τα καλά, ή τουλάχιστον αυτά που με λίγη δουλειά μπορούν να γίνουν καλά. Είναι ένας απίστευτος φαύλος κύκλος, μια λούπα, που πολλοί απο εμάς μπαίνουν μέσα, και η πλειοψηφία δεν ξεφεύγει και ποτέ απο αυτή την μέρα της Μαρμότας. 

Διαβάζοντας παλιά μηνύματα απο καυγάδες, τρόμαξα να με αναγνωρίσω. Έλεγα "αποκλείεται να ήμουν εγώ τόσο μαλάκω". Πραγματικά, παράνομο το ντισρισπεκτ μου στον τρόπο που μιλούσα και επιτίθεσο. Παράνομο και το γεγονός οτι άπλωσα χέρι, παράνομο και το γεγονός οτι κοπανούσα έπιπλα, και φώναζα, και ωρυόμουν. 

Τότε όμως, δεν μου είχε φανεί τίποτα κακό. Δεν συνειδητοποιούσα οτι όντως έκανα ζημιά. Όπως έχει πει και η Ρέιτσελ στα Φιλαράκια, "προσπαθούσα τόσο πολύ να μην γίνω σαν την μάνα μου, που κατέληξα να είμαι ο πατέρας μου", απλά στην δική μου περίπτωση "προσπαθούσα τόσο πολύ να μην γίνω η θυματοποιημένη Ματίνα, που κατέληξα να γίνω ο πρώην μου".

Γιατί το κάνουμε αυτό στους εαυτούς μας; Γιατί πρέπει να είναι αυτή η φυσική ροή της εξέλιξης μας; Επειδή, πολύ απλά, είμαστε ηλίθιοι και ανίδεοι. 

Το να είσαι τοξικός, συναισθηματικά μη-διαθέσιμος, κρύος μπάσταρδος κ.τ.λ. σίγουρα θα σε προστατέψει απο πολλούς ανθρώπους. Δυστυχώς, είναι η αλήθεια. Ξέρεις όμως απο τι δεν θα σε προστατέψει; Απο την μοναξιά (σε περίπτωση που δεν την απολαμβάνεις). Απο το να έχεις μαζέψει μια λίστα απο ανθρώπους που μαζεύουν τα δικά σου σπασμένα, απο ανθρώπους που θα σε περιγράφουν στους επόμενους απλά σαν μια πληγή. Είσαι σε θέση να κρίνεις πότε πρέπει να είσαι τοξικός και πότε όχι; Πρες εξ του ντάουμπτ. 

Είσαι σε θέση να αντιμετωπίσεις τον πληγωμένο, νεότερο εαυτό σου και να του πεις "Ψηλέα, άραξε, δεν χρειάζεται να βγάζεις νύχια σε όλους"; Θα πληγωθούμε ξανά και ξανά, το θέμα δεν είναι να το αποφύγουμε, αλλά να μάθουμε να το αντιμετωπίζουμε όσο καλύτερα γίνεται. 

Δεν μου ταιριάζει να είμαι τοξική. Ναι, είναι γάμα τα διασκεδαστικό, ναι σε μερικούς αξίζει, κι αυτό θα πάρουν. Αλλά δεν μπορώ να είμαι έτσι όλη μου την ζωή, και με όλους. Και ε, δεν το λέω ενώ κάθομαι πάνω στην αιώνια ιτιά της σοφίας, έχοντας λύσει όλα μου τα θέματα. Ακόμα μερικές συμπεριφορές μου, μου βγαίνουν αυτόματα τοξικές. Πόσο το παλεύω όμως; Πόσο το παλεύουν οι άλλοι;